سیاستگذاری ایران در برابر گروه های تروریستی و بحران های منطقه ای

سیاستگذاری راهبردی به مثابه روش تجزیه و تحلیل سیاست خارجی محسوب می شود. سیاست خارجی و راهبردی ایران در راستای همکاری های چندجانبه در بحران های منطقه ای بوده است. شاخص های اصلی سیاست خارجی ایران را سازوکارهای کنش هویتی و انقلابی در روابط بین الملل و محیط منطقه ای تشکیل می دهد. سیاستگذاری راهبردی ایران عموما بر مبنای همکاری های چندجانبه با کشورهای منطقه ای و در راستای وحدت جهان اسلام شکل گرفته است. ایران بسیاری از قواعد نظم وستفالیایی را مورد پذیرش قرار داده و بر این اساس جهت گیری سیاستگذاری راهبردی خود را بر مبنای رهنامه تطبیق پذیری با نظم جهانی قرار داده است. سیاستگذاری مدیریت بحران های منطقه ای ایران عموما مبتنی بر انگاره های فرهنگی، تجارب تاریخی و پیامدهای ساختاری بوده است. هر یک از مولفه های یاد شده در انگاره نظم وستفالیایی ایران برای حفظ حوزه های سرزمینی کشورها نقش تعیین کننده ای داشته است. تجارب ایران از دفاع مقدس و پذیرش قطعنامه ۵۹۸ شورای امنیت سازمان ملل بیانگر آن است که ایران از سازوکارهای عملگرایانه در ارتباط با کشورهای محافظه کار منطقه ای بهره گرفته است. دیپلماسی هسته ای را می توان یکی دیگر از نشانه های کنش ساختاری ایران دانست که معطوف به کنترل تهدیدات و مدیریت بحران بوده است. پذیرش برنامه جامع اقدام مشترک و تلاش برای صلح سازی در نظم منطقه ای خلیج فارس و خاورمیانه را می توان در زمره اقدامات ایران در مقابله با گروه های تروریستی و سازماندهی نظم منطقه ای در شرایط خشونت، بحران و آشوب دانست.

کلیدواژه ها:

هویت ، سیاستگذاری ، خشونت ، منازعه ، امنیت منطقه ای ، انگاره ها ، ارزش ها ، سیاست خارجی و تروریسم