خصوصیات ظاهری و رفتاری پزشک از دیدگاه طب سنتی ایران

زمینه و هدف: حکمای طب سنتی ایران، رعایت اخلاق را برای طبیب ضروری میدانستند و این موضوع نه تنها در آثار و مکتوبات آن ها، بلکه در سیره ی آنان نیز منعکس بوده است. ایشان برای پزشک، نه تنها از لحاظ سجایای اخلاقی، بلکه حتی از نظر خصوصیات و صفات ظاهری نیز مشخصاتی قائل بودند. هدف این مطالعه، بررسی خصوصیات ظاهری پزشک، از دیدگاه حکمای طب سنتی ایران می باشد. روش بررسی: مطالعه ی حاضر، پژوهشی مروری است که در آن، با بررسی متون و مقالات طب سنتی ایران، صفات ظاهری پزشک خوب را که حکمای طب سنتی ایران به آ نها پرداخته و لازم دانسته اند، مطالعه کرده ایم. یافته ها: در تمدن ایران، قبل و به خصوص پس از اسلام، توجه خاصی به خصوصیات و ویژگی های طبیب شده است و علاوه بر برخورداری از دانش کافی، دارابودن سجایای اخلاقی، همچنین ظاهر، پوشش و رفتار و منش مناسب مورد توجه بوده است. حکما توصی ههای فراوان وگاهی با ذکر جزئیات در مورد شرایط حضور بر بالین بیمار، نحوه ی گفتار، آراستگی، نوع و کیفیت لباس، بهداشت ظاهری و فردی، چگونگی ابراز احساسات و نحوه ی تعامل با بیمار و اطرافیان و حتی عادات شخصی همچون خواب، خوراک، اوقات فراغت و ... بیان نموده اند. نتیجه گیری: بنابر منابع طب سنتی ایرانی- اسلامی و نظر حکما به نظر می رسد اهمیت رفتار، گفتار و ظاهر مناسب طبیب کمتر از صلاحی تهای علمی او نبوده است.

کلیدواژه ها:

اخلاق پزشکی ، طب سنتی ایران ، صفات ظاهری