شمایل عشاق در آیینه ی تصاویر ویس و رامین

عشق در منظومه ویس و رامین با زندگی پیوند خورده است و انگیز ه ای است برای زنده ماندن و شادابی و از دختری افسرده که قصد خودکشی دارد زنی فعال و مبارز و از پسری خوش گذران و بی هدف، شاهی خردمند و عدالت گستر می سازد. گرگانی این مضمون غنایی را به مدد مهارت و چیره دستی در تصویرگری، باور پذیر می کند. مساله اصلی در این مقاله بررسی و تحلیل تصاویر اندام عشاق در منظومه ویس و رامین فخرالدین اسعد گرگانی است. یافته های این مقاله نشان می دهد که در این منظومه به ترتیب تصویر روی، رخسار، زلف، چشم و قد و قامت بیش ترین کاربرد را داشته است هر چند گرگانی از جلوه گری ابرو، زنخدان، لب، دندان و دهان و ... نیز غافل نمانده است. ذائقه و سلیقه ی ایرانی برای هر یک از اعضا و اندام معشوق ویژگی خاصی را می پسندد و این مسئله در شعر کهن فارسی به صورت یک قاعده کلی ارائه شده و گرگانی نیز در تصویرگری اندام عشاق از آن پیروی کرده است. بدین منظور با بررسی محتوای کیفی و تحلیل منابع کتابخانه های به شیوه توضیحی-تحلیلی، در آن دسته از ابیات این منظومه که به توصیف اندام پرداخته شده، مورد بررسی قرار گرفته اند. در مجموع با تکیه بر تصویر اندام معشوق در منظومه ویس و رامین می توان دریافت که در روزگار گرگانی، قد عشاق می بایست بلند و کشیده، موتافته و پریشان و عنبرین، صورت سفید و دارای خال سیاه، کمر باریک و لطیف، ناخن خضاب و ... باشد .

کلیدواژه ها:

فخرالدین اسعد گرگانی ، ویس و رامین ، ادبیات غنایی ، شخصیت