نماد «سگ» در ادبیات عرفانی

طی سیری در متون عرفانی قرن چهارم تا زمان حاضر، تصویر سگ، نگرش به آن، تطور ایماژ های آن در سده ها و سخن گویندگان مورد بررسی قرار می گیرد؛ نکات و حکمت ها و ظرایف مستند بیان می شود و عوامل اثرگذار مثل: تشبیه، وحدت وجود، ویژگی زبان تصوف و عشق، به طور مبسوط معرفی می شود. آموزه های عرفانی و اجتماعی و سیاسی حاصل مو شکافی می گردد و گوش هایی از تصوف اسلامی و ایرانی نموده خواهد شد. اغراق های تشبیهات به شرح در می آید چرا که در متون عرفانی الفاظ و تصاویر پل رسیدن به معنا هستند. عرفا برای تبیین اندیشه های خود از زبان تشبیه بهره ها گرفته اند. در حوزه زبان و تصوف وعشق این نتیجه حاصل خواهد شد که موجودات و حق سرشار از عشقند و از طریق تعامل با عشق زبان عارفان جای گاه رفیعی پیدا کرده است. زبانی که در زبان معمول نمی گنجد زیرا با زبان عوام متفاوت است. لذا با توجه به مضامین و کاوش در متون عرفانی و زندگی و کلام عارفان، شکل گیری عارفانه های سگی بیان می گردد و به عنوان نمونه از سخنان گویندگان مختلف شواهدی به رشته تحریر در می آید.

کلیدواژه ها:

سگ ، تشبیه ، وحدت وجود ، زبان تصوف.