آسیب شناسی توزیع فضایی قدرت سیاسی در کلانشهر

این پژوهش تلاش دارد که توزیع فضایی قدرت در کلان شهر تهران را از منظر حکمروایی شهری مورد آسیب شناسی قرار دهد. از این رو، تلاش شده است به این پرسش پاسخ داده شود که از منظر حکمروایی شهری، ساختار و شکل کنونی توزیع فضایی قدرت سیاسی چگونه سبب بروز ناکارآمدی در مدیریت شهری کلان شهر تهران شده است؟ به منظور پاسخگویی به این سوال فرضیه زیر طرح شده است: به نظر می رسد از منظر حکمروایی شهری ساختار و شکل کنونی توزیع فضایی قدرت سیاسی با توجه به برنامه ریزی و توزیع قدرت از بالا به پایین سبب تکوین ناکارآمدی در توزیع فضایی قدرت سیاسی در کلانشهر تهران شده است. این پژوهش با روشی توصیفی- تحلیلی نگاشته شده است. و همچنین به منظور تشریح بهتر وضعیت الگوهای روابط و پیوندهای نهادی و اثرگذاری آن ها بر خدمات رسانی به شهروندان از منظر حکمروایی شهری، از مدل Swot استفاده شده است. نتایج تحقیق نشان می دهد از یک سو، بیشتر نهادها و کنشگران دخیل در مدیریت کلانشهر تهران دولتی هستند و دایره اختیارات آن ها بسیار گسترده است و همچنین نهادهای مردم پایه حضور و دخالت محدود و مشروطی در اداره امور شهری دارند و اختیارات آنها در سطح اجرایی و اداری محدود است و بنابراین قدرت سیاسی به آنها داده نشده است.

کلیدواژه ها:

توزیع فضایی قدرت ، مشارکت ، حکمروایی شهری ، کلانشهر تهران ، مدیریت شهری