جغرافیا و معیشت : بررسی روند تغییرات معیشتی کوچندگان بختیاری (نمونه های موردی: طوایف ملک محمودی و تات خیری)

این مطالعه با توجه به عامل جغرافیا، به بررسی روند تغییرات معیشتی کوچندگان و متغیرهای موثر در تحول آن در ایل بختیاری از شیوه دامداری سنتی در گذشته، تا استحاله این شیوه در یکجانشینی در دوره معاصر و چگونگی بر هم کنش های زیست محیطی آنان می پردازد. چنین بحث شده که تحول کوچندگی و روی آوری به یکجانشینی در زاگرس، به عنوان راهبردی انطباقی به شرایط نوپدید زیست محیطی در ارتفاعات و به دلیل محدودیت و پراکنش منابع، ضعف اقتصادی- فرهنگی در برابر با یکجانشینان، تغییر در زیرساخت معیشت و مکانیسم های آن مطرح است. با گسترش بخش صنعت و کشاورزی و تولیدات و محدودیت های ناشی از آن، کوچندگان با عواملی چون: محدودیت جغرافیایی در بعد حرکتی، تلاش برای دسترسی به منابع و بر هم کنش های پیاپی اقتصادی - اجتماعی و فرهنگی مواجه هستند. تاثیر عوامل فوق در روند روی آوری کوچندگان به یکجانشینی مطرح است. مواد اصلی و مورد آزمون در بیان چنین انگاره ای از پژوهش های مردم شناختی دو تیره ملک محمودی و تات خیری در دو منطقه الیگودرز و شمال دزفول و همچنین از شواهد جغرافیایی و مردم شناسی تاریخی در مطالعات پیشین منطقه تشکیل یافته اند. در این مقاله سعی شده تا روند تغییرات شیوه معیشت و زندگی کوچندگان مورد بررسی قرار گیرد. داده های تحقیق از طریق پژوهش های میدانی در تیره های ایل بختیاری(۱۳۸۴) بدست آمده است.

کلیدواژه ها:

زاگرس مرکزی ، شیوه معیشت ، یکجانشینی ، کوچندگی ، همتراز گرایی