بررسی اثرات تغییر کاربری اراضی حوضه آبخیز شاخه اصلی زاینده رود به کاربری مطلوب از نظر تولید رواناب و رسوب با استفاده از مدل SWAT۲۰۰۵

فرسایش خاک امروزه یکی از معضلات اساسی کشور است. در تحقیق حاضر از مدل SWAT۲۰۰۵ و روش ارزیابی اراضی برای شبیه­سازی رواناب و رسوب و مقایسه کاربری فعلی و کاربری مطلوب اراضی زیرحوضه شاخه اصلی زاینده رود با هدف نیل به کاهش هدررفت خاک استفاده شد. واسنجی، اعتبارسنجی و آنالیز عدم قطعیت مدل با استفاده از برنامه SUFI-۲ انجام شد. در مجموع مدل در شبیه­سازی رواناب بهتر از رسوب عمل کرد. علت این مسئله را می­توان به کمبود داده های رسوب، پیوسته نبودن آن­ها و همچنین استفاده از روابط تجربی در مدل برای تخمین رسوب مرتبط دانست. نتایج موید این مطلب است که استفاده از اراضی برحسب پتانسیل و استعداد آن­ها باعث کاهش معنی دار حداکثر بار رسوب و حداکثر رواناب می­شود. نتایج کلی این تحقیق نشان می­دهد چنانچه اراضی بر اساس قابلیت خود مورد بهره­برداری قرار گیرند، رواناب و رسوب کم­تری تولید می­گردد.

کلیدواژه ها:

SUFI-۲ ، ارزیابی اراضی ، فرسایش خاک