استفاده از یک مدل ژئومورفولوژیکی مبتنی بر توان جریان برای پهنه بندی فرسایش و رسوب خیزی حوضه های آبریز

تامین اطلاعات مورد نیاز برای مدل های فرسایش و رسوب از مشکلات عمده به کارگیری این مدل هاست. در این پژوهش مدلی ژئومورفولوژیکی معرفی می شود که بر مبنای تئوری قدرت جریان توسعه یافته و برای محاسبه پتانسیل فرسایش منجر به تولید رسوب ورودی به رودخانه ها از دو پارامتر شیب و مساحت ویژه زهکشی استفاده می کند. مدل مزبور فقط با تکیه بر نقشه ارتفاعی رقومی قادر به ناحیه بندی حوضه بر اساس حساسیت به فرسایش است. برای ارزیابی نتایج مدل ژئومورفولوژیکی از مدل MPSIAC و برای واسنجی مدل مزبور، به کمک آمار رسوب ثبت شده و به روش حد وسط دسته ها، آورد رسوبی حوضه تعیین شد. ناحیه بندی انجام شده توسط دو مدل تطابقی مناسب دارند. از میان عوامل نه گانه MPSIAC مجموع عوامل توپوگرافی و فرسایش سطحی بیشترین همبستگی را با مدل ژئومورفولوژیکی نشان می دهند. این امر بدان معنی است که نمی توان از مدل ژئومورفولوژیکی در مناطقی که فرسایش غالب در آن ها فرسایش خندقی و رودخانه ای است استفاده کرد.

کلیدواژه ها:

حساسیت به فرسایش ، قدرت جریان ، مدل ژئومورفولوژیکی ، منحنی سنجه رسوب ، MPSIAC