رویکرد گونه محور در حمایت بین المللی از تنوع زیستی:حفاظت و بهره برداری از گونه های مهاجر در حقوق بین الملل

پدیده مهاجرت گونه های وحشی، سبب شده است که این بخش از تنوع زیستی جهانی،جایگاه متمایزی در میان قواعد بین المللی حمایت از محییط زیست پیدا کند و وضعیت حقوقی ویژه ای داشته باشد. کنوانسیون ۱۹۷۹ بن درباره ی گونه های مهاجر و موافقت نامه ۱۹۹۵ ملل متحد درباره ی حفاظت و بهره برداری از گونه های مهاجر را تشکیل می دهند گونه های مهاجر به دلیل جابه جایی پی درپی و منظم از مرزهای کشورها، نمی توانند تحت حاکمیت انحصاری دولت مبدا یا مقصد، یا دولت های مسیر مهاجرت قرار گیرند، بلکه با ملاحظه ی خصوصیت ویژه و منحصر به فردشان به جامعه ی بین المللی تعلیق دارند. ماهیت خاص گونه های مهاجر همکاری میان کشورها را به صورت یک قاعده ی بنیادین ایجاب کرده است. از این رو دولت ها مکلفند برای حمایت از آن ها از طریق انعقاد موافقت نامه های خاص یا ایجاد نهادهای بین المللی مناسب، قاعده ی الزام به همکاری با یکدیگر را نهادینه کنند