رابطه متقابل عواطف و اعمال عبادی و تاثیرآنها بر تربیت افراد با تکیه بر آموزه های دینی

آموزه های دینی برای تغییرپذیری اخلاق اصالت قائل است. بعثت پیامبران نیز در راستای ایجاد تغییرات در رفتار و اعمال افراد بوده است. عواطف، عامل اصلی تغییراتی است که در جنبه روحانی فرد اتفاق می افتد. این محرک اعمال، براثر باورها و اعتقادات افراد که مبتنی بر شناخت است، عمل می کند. عواملی از جمله معرفت، جهان بینی، محیط اجتماعی، خانواده و اراده بر عواطف اثر گذارده و در روند تربیتی افراد مشهود می گردد. اگر این شناخت ها در مسیر دینداری فرد صورت گیرد، موجب عمل به دستورات و احکام الهی می گردد. همچنین هرگاه انسان به فرامین الهی گردن بنهد، خداوند بینشی به او عطا می کند که عواطفش را در مسیر بهتری بکار برد. تاثیر متقابل عواطف و اعمال عبادی را می توان در مولفه های چون زهد و تقوا، احساس پشیمانی، دعا، جهاد، صبر و نماز، زیارت کردن و تزکیه نفس مشاهده کرد. این مقاله با تمرکز بر تفاسیر مختلف به بررسی آیاتی که بیانگر جنبه عاطفی انسان اند، می پردازد. تاثیر تربیتی، رابطه متقابل عواطف و اعمال عبادی را در آموزه های دینی بیان می کند. عواطف در صورتی که با شناخت و آگاهی شکوفا شوند، باعث بهتر عمل کردن به فرامین الهی می شوند. اطاعت از دستورات خداوند و انجام اعمال عبادی هم بر عواطف تاثیر گذاشته و موجب شکوفایی آنها می گردد. نتیجه اینکه این تاثیرات متقابل موجب تربیت صحیح انسان می گردد.

کلیدواژه ها:

عاطفه ، اعمال عبادی ، تربیت ، قرآن ، آموزه های دینی