مروری بر کاربرد نانوصفحات دوبعدی به عنوان تقویت کننده به منظور افزایش مقاومت به خوردگی پوشش های پلیمری

پوشش پلیمری مقاوم در برابر آب، به دلیل سمیت کم، ترکیبات آلی فرار کم و مقاومت شیمیایی برجسته، توجه زیادی را به خود جلب کرده است. علی رغم این مزایا، نواقص میکرومتخلخل و کانالهای قطبی که در طی فرآیند پخت تشکیل میشود، منجر به روانه شدن O۲، H۲O و-Cl به بسترهای فلزی میشوند و موجب تاول پوشش و از بین رفتن چسبندگی در پوششها می شود و در نتیجه خصوصیات سد پوششی کاهش مییابد. برای مقابله با کاهش نقص پوشش، یک روش موثر، مشارکت نانو پرکننده ها در رزین پلیمری میباشد. به تازگی، زمینه اپوکسی با نانو صفحات لایهای به عنوان تقویت کننده باعث جذب چشمگیر هم در تحقیقات علمی و هم کاربردهای عملی شدهاند که علت آن عملکرد مکانیکی عالی، مانع بودن در برابر عوامل گازی و هدایت حرارتی میباشد. به طور کلی عملکرد سدی تقویت شده در محیط خورنده، امکان پیشگیری عالی از خوردگی را فراهم میکند. در این راستا، در این مقاله اثرات نانوصفحات اکسید گرافن، گرافن، فلوراید گرافیتی، کربن نیترید، بورنیترید، کربونیترید بور، هیدروکسید لایه مضاعف و مکسن مورد بررسی قرار می گیرد.

کلیدواژه ها:

پوشش پلیمری ، مقاومت به خوردگی ، نانوصفحات دو بعدی ، اثرات سدی