رابطه ی میزان مشارکت در تصمیم گیری های مدیریتی با سطح روحیه ی اعضای هیات علمی

مقدمه: موفقیت و پیشرفت دانشگاه ها به نیروی انسانی آنها بستگی دارد. اگر این سازمان ها قادر به جذب، حمایت حفظ روحیه ی کارکنان نباشند در جهت انجام مسوولیت ها و وظایف خطیر خود، با مشکل روبرو می شوند. از جمله عوامل موثر بر روحیه ی افراد، افزایش امکان مشارکت آنها در تصمیم گیری ها می باشد که فضای کلی دانشگاه را پویا، پرنشاط و فعال نموده و توانمندی ها و خلاقیت های استادان را به خوبی شکوفا و متجلی می سازد. بر این اساس، هدف اصلی این مقاله تعیین رابطه بین میزان مشارکت اعضای هیات علمی درتصمیم گیری های مدیریتی با سطح روحیه ی آنها در دانشگاه های اصفهان و علوم پزشکی اصفهان بوده است. روش بررسی: نوع مطالعه در این پژوهش تحلیلی از نوع همبستگی بوده و نمونه ی مورد مطالعه شامل ۱۶۵ نفر اعضای هیات علمی دو دانشگاه بود که با استفاده از روش نمونه گیری چند مرحله ای متناسب با حجم به نسبت ۷۳ به ۹۲ از میان دانشکده های دو دانشگاه انتخاب شدند. ابزار جمع آوری اطلاعات، دو پرسشنامه محقق ساخته، یکی پرسشنامه مشارکت در تصمیم گیری و دیگری پرسشنامه ی سنجش روحیه بود. روایی پرسشنامه ها با روش محتوایی و پایایی آنها با استفاده از ضریب Chronbach Alfa در پرسشنامه «مشارکت در تصمیم گیری» ۸۶/۰ و پرسشنامه «سنجش روحیه» ۸۷/۰ محاسبه شد. روایی پرسشنامه ها با روش محتوایی و با محاسبه روایی درونی تعیین شد. تجزیه و تحلیل داده های این پژوهش به وسیله ی  نرم افزار SPSS و از شاخص های آماری نظیر فراوانی، میانگین، واریانس و از آزمون های t مستقل، ضریب همبستگی Pearson، تحلیل واریانس یک طرفه استفاده شده است. یافته ها: نتایج نشان داد که بین میزان مشارکت اعضای هیات علمی در تصمیم گیری های مدیریتی با سطح روحیه ی آنها رابطه وجود دارد. بیشترین میزان مشارکت اعضای هیات علمی در تصمیم گیری های مدیریتی مربوط به تصمیم گیری پژوهشی و کم ترین میزان مشارکت مربوط به تصمیم گیری آموزشی بود. نتیجه گیری: مشارکت افراد در تصمیم گیری های سازمانی می تواند بر یک پارچگی گروه های کاری بیفزاید و باعث تقویت روحیه ی کارکنان شود همچنین تعهد بیشتری در آنها برای نیل به اهداف سازمانی ایجاد نماید. واژه های کلیدی: تصمیم گیری؛ تصمیم گیری سازمانی؛ دانشگاه ها؛ دانشگاهیان