ارتباط هموسیستئین خون با حداکثر اکسیژن مصرفی در مردان غیرفعال

مقدمه و هدف: نتایج حاصل از مطالعات، از ارتباط میان هموسیستئین به عنوان یک شاخص التهابی و بیماری های مرتبط با کم تحرکی حکایت دارد. هدف پژوهش حاضر، بررسی رابطه میان حداکثر اکسیژن مصرفی (به عنوان مهم ترین شاخص استقامت قلبی – تنفسی) با هموسیستئین خون در مردان غیرفعال بود. مواد و روش ها: مطالعه حاضر به روش نیمه تجربی بود که از میان ۲۴۰ دانشجوی دانشگاه علم و صنعت ایران که واحد تربیت بدنی (۱) را گرفته بودند، تعداد ۲۸ نفر نمونه با میانگین (سن ۲۴/۱ ± ۱۴/۱۹ سال، وزن ۷۶/۱۱ ± ۱۳/۷۰ کیلوگرم، قد ۸۶/۵ ± ۴۲/۱۷۵ سانتی متر، درصد چربی ۹۸/۵ ± ۱۱/۱۹) به صورت هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. گروه تجربی و کنترل در پیش آزمون و پس آزمون، در نمونه گیری خون شرکت کردند. تنها گروه تجربی تست فزاینده بروس (Vo۲max) را اجراکردند؛ سپس در یک برنامه تمرینی، شامل هشت هفته تمرین هوازی با سه جلسه تکرار در هفته و با شدت ۶۰ تا ۷۵ درصد حداکثر ضربان قلب بیشینه شرکت کردند. گروه کنترل هیچ گونه فعالیت ورزشی نداشتند. در تجزیه وتحلیل آماری، برای طبیعی بودن توزیع داده ها از آزمون کولموگروف- اسمیرونوف و برای تعیین رابطه میان متغیرها از ضریب همبستگی پیرسون در سطح معناداری ۰۵/۰ p≤ از نرم افزاز SPSS نسخه ۱۶ استفاده شد. نتایج: با انجام هشت هفته تمرین هوازی، همبستگی معناداری میان هموسیستئین و Vo۲max مشاهده نشد (۰۵/۰≤P و ۱۶/۰=R) و در هموسیستئین گروه تجربی نیز اختلاف معناداری به دست نیامد )۶۴/۰(p=؛ ازطرفی، میزان حداکثر اکسیژن مصرفی در گروه تجربی در پس آزمون افزایشی معنادار را به همراه داشت )۰۰۰۱/۰.(p= نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که میان تمرین هوازی منتخب با شاخص Vo۲Max و هموسیستئین خون در افراد جوان غیرفعال، رابطه ای معنادار وجودندارد.

کلیدواژه ها:

هموسیستئین ، حداکثر اکسیژن مصرفی ، غیرفعال