اثربخشی گروه درمانی شناختی-وجودی بر ناامیدی افراد مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس

مقدمه و هدف: مولتیپل اسکلروزیس (MS)، بیماری خودایمنی، التهابی و مزمن است که تحت تاثیر ضایعات تخریب میلین در جسم سفید مغز، نخاع شوکی و اعصاب بینایی بروزمی کند. بیماری مولتیپل اسکلروزیس به عنوان یک بیماری مزمن با بروز ناگهانی و غیرقابل پیش بینی، سبب بروز علایم خلقی گوناگون ازجمله ناامیدی در ابعاد مختلف زندگی بیماران می شود؛ بنابراین پژوهش حاضر با هدف سنجش اثربخشی گروه درمانی شناختی- وجودی بر ناامیدی افراد مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس انجام گرفت. مواد و روش ها: روش تحقیق مطالعه حاضر از نوع نیمه آزمایشی و طرح پیش آزمون – پس آزمون گسترش یافته بود. جامعه آماری، تمامی بیماران مبتلا به ام اس تحت پوشش انجمن ام اس استان مازندران در سال ۱۳۹۲ بودند. از میان افراد تحت پوشش، ۲۰ زن به شیوه دردسترس انتخاب شدند و به شیوه تصادفی در دو گروه ۱۰ نفری آزمایش و کنترل قرارگرفتند. همه شرکت کنندگان ابزار سنجش ناامیدی بک (BHS) را در مرحله پیش آزمون و در مرحله پس آزمون تکمیل کردند. گروه آزمایش طی هشت جلسه تحت مداخله قرارگرفتند ولی گروه گواه، مداخله ای دریافت نکرد. برای تحلیل داده ها از آمار توصیفی و تحلیل کوواریانس استفاده شد. نتایج: یافته ها نشان دادند که گروه درمانی شناختی- وجودی در کاهش ناامیدی بیماران ام اس به طور صرف، روی زیرمقیاس «فقدان انگیزش» تاثیری معنی دار دارد. نتیجه گیری: بنابراین برای حل و فصل مشکلات هیجانی این بیماران، بهره گیری از فنون شناختی- وجودی، روشی موثر است.

کلیدواژه ها:

مداخله شناختی- وجودی ، ناامیدی ، مولتیپل اسکلروزیس