نقش تاب آوری و سن در سازگاری با علائم و نشانه های بیماری درد مزمن

مقدمه و هدف: تاب آوری و سن دو متغیر مهمی هستند که در سازگاری بیماران با بیماری شان نقش دارند؛ بنابراین پژوهش حاضر، با هدف بررسی نقش تاب آوری و سن در سازگاری با علائم و نشانه های بیماری درد مزمن صورت گرفت. موارد و روش ها: در یک مطالعه توصیفی و از نوع هم بستگی ۱۵۴ نفر (۶۴ مرد و ۹۰ زن) بیمار درد مزمن مراجعه کننده به کلینیک درد بیمارستان امام خمینی به روش نمونه گیری داوطلبانه انتخاب شدند. شرکت کنندگان به پرسش نامه‎ اطلاعات جمعیت شناختی، مقیاس تاب آوری، فرم کوتاه مقیاس افسردگی، اضطراب، استرس و پرسش نامه ناتوانی جسمانی پاسخ دادند. داده های به دست آمده، با استفاده از ضریب هم بستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه تحلیل شدند. نتایج: نتایج ضریب هم بستگی نشان داد که تاب آوری با اضطراب، افسردگی، تنیدگی و ناتوانی جسمانی رابطه منفی معناداری داشت و سن با ناتوانی جسمانی رابطه مثبت معنادار داشت. همچنین نتایج نشان داد که تاب آوری به صورت منفی اضطراب، افسردگی، تنیدگی و ناتوانی جسمانی را پیش بینی می کند و سن نیز می تواند به صورت مثبت ناتوانی جسمانی را پیش بینی کند. نتیجه گیری: بر اساس این پژوهش می توان به نقش تاب آوری به عنوان عاملی محافظت کننده در سازگاری با درد مزمن اشاره کرد. این مسئله نیز قابل توجه است که افراد مسن تر محدودیت های کارکرد جسمانی بیشتری را در هنگام ابتلا به درد مزمن نشان می دهند که باید در طراحی درمان های دارویی و غیردارویی برای بیماران درد مزمن آن را در نظر داشت.

کلیدواژه ها:

درد مزمن ، سازگاری ، تاب آوری ، سن