ایجاد پوشش کامپوزیتی فوق آب گریز خودترمیم شونده با قابلیت تشکیل وترمیم نانوسوزن های استئارات کلسیم

نانوسوزن های استئارات کلسیم مانند عوامل سیلیکایی به عنوان یک عامل آبگریز شناخته می شود که برخلاف س یلیکا مشکلات زیستی در پی ندارد و از واکنش مستقیم هیدروکسید کلسیم و استئارات پتاسیم به وجود میآید. مهمترین پارامتربرای ایجاد آبگریزی، زبریهای با مورفولوژی خاص در ابعاد میکرو و نانو است، لذا برا ی بهبود پا ی داری آبگری زی بایست نانوزبریهای مستحکم و مقاومی در برابر عوامل مخرب محیطی و تنشهای مکانیکی ایجاد نمود و یا ترتیب ی اتخاذکرد که پوشش بتواند پس از تخریب نانوساختارش، خود به طور کاملا مستقل آن را بازساز ی نمای د. در ای ن مقاله برا ی تشکیل نانوزبریهای استئارات کلسیم، هیدروکسید کلسیم در پوسته متخلخل پلیمتیلمتاکریلات- اتی ل سلولز و استئارات پتاسیم در پوسته اوره-فرمالدئیدی میکروکپسوله شدند؛ به نحوی که عامل کلسیمی از طریق تخلخل ها ی پوسته به ب ی روننشت میکند و عامل استئاراتی در اثر تخریب میکروکپسولها آزاد میشود. پس از ایجاد خراش و تخر ی ب نانوزبر یها ی سطحی، میکروکپسولهای اوره-فرمالدئیدی در معرض ترک میشکنند و دراثر در واکنش هیدروکسید کلسیم با استئارات پتاسیم آزاد شده از میکروکپسول، نانوسوزنهای استئارات کلسیم مجددا تشک یل م یشو د و باعث می شود آبگری زی پوشش احیا شود. اندازهگیری زاویه لغزش و زاویه تماس پوشش قبل و پس از ایجاد خراش، موید فوقآبگری زی اولی ه و احیای نسبی آبگریزی پس از تخریب سطحی است. رفتار خودترمیمشوندگی پوشش نیز با آزمون مهنمکی بررسی شد

کلیدواژه ها:

فوقآبگریزی ، خودترمیمشوندگی ، نانوساختار ، میکروکپسول ، نانوسوزنهای استئارات کلسیم