بررسی رویکرد تعامل سازنده در آموزش طراحی معماری

مقوله طراحی معماری به عنوان شاخص ترین محور تعلیمات آموزش معماری در اغلب مراکز آموزشی دنیا مطرح می باشد. اهمیت این محور بخاطر ایجاد ارتباط مابین دو مقوله ارزشمند در حرفه معماری، یعنی مباحث تئوری و دیدگاه های نظری از یک سو و فعالیت های اجرایی و حرفه ای در طراحی از سوی دیگر می باشد. از این رو توجه به موضوع آموزش طراحی معماری می بایست همواره در اولویت کاری برنامه ریزان نظام آموزشی معماری قرار گیرد. آموزش در دانشکده های معماری، در خوش بینانه ترین حالت، مجموعه ا ی پراکنده و تقریبا گسسته از مباحث معماری را تشکیل می دهند، که عدم ایجاد فهم و تعامل سازنده بین مدرس و دانشجو در آتلیه های طراحی نیز بر عمق این شکاف می افزاید. تعامل سازنده، فرآیندی چند وجهی است ، که دیدی فراتر از دیدگاه های مرسوم درباره اشکال متعارف گفت وگو و مذاکره میان افراد را پی می گیرد. این فرآیند، به مکاشفه در رشته فوق العاده درازی از مشغولیت ها و تجربه های بشری می پردازد. بر همین اساس هدف پژوهش حاضر در راستای بهبود بخشیدن به آموزش طراحی معماری با تمرکز بر رویکرد تعامل سازنده میان دانشجویان در آتلیه معماری می باشد. این نوشتار از لحاظ ماهیت کیفی است، و روش آن توصیفی- تحلیلی می باشد. همچنین روش گردآوری اطلاعات، اسنادی و کتابخانه ای -است. نتایج حاصل از این پژوهش نشان می دهد، جایگاه دانشجویان در فرآیند آموزش، نه صرفا به دلیل آموزش، بلکه با هدف تولید دانش است، که می تواند در تعامل مدرسان و دانشجویان به وقوع بپیوندد. بنابراین توجه به رویکرد تعامل سازنده علاوه بر اینکه زمینه ساز مشارکت فعال و سودمند فراگیران در فرآیند آموزش طراحی می شود، امکان شکوفایی قوه تفکر و خلاقیت آنان را نیز فراهم می کند.

کلیدواژه ها:

تعامل ، تعامل سازنده ، آموزش معماری ، طراحی معماری ، فرآیند طراحی معماری