بررسی ایوان به عنوان عنصری پایدار در معماری بومی گیلان

این مقاله به بررسی در خصوص ایوان به عنوان یکی از اصلی ترین عناصر شاخص در معماری بومی گیلان پرداخته شده است. ایوان ها حاصل پیوند ارتباطی میان فضای باز بیرون و فضای داخلی خانه ها هستند که با شکل گیری فضایی نیمه باز که با ارتفاعی بالاتر از سطح اطراف خود، در دل دیوارهای خانه جای گرفته و با تزئینات جذابی خودنمایی می کند که باعث ایجاد عملکردی هدفمند و پویا با محیط پیرامون خانه های بومی گیلان که متاثر از اجتماع و فرهنگ مردم، اقلیم، مصالح بوم آورد و اقتصاد منطقه بوده است. ایوان ها جدا از جنبه های زیبای بصری می توان به جلوگیری از نفوذ باران، باد و برف در زمستان ها و نفوذ آفتاب مستقیم در تابستان ها اشاره کرد. در این راستا شرحی از معماری بومی گیلان که در جهت بهره برداری از عناصر اقلیمی مفید و مصالح بومی تجزیه پذیر شکل گرفته است؛ به طوری که جهت گیری بنا همسو با فرم طبیعت است؛ و ویژگی های ایوان ها که به عنوان یکی از دستاوردهای معماری بومی در گیلان موردبررسی قرار داده است. به عبارت دیگر می توان با توجه به شاخص های توسعه پایدار، معماری بومی گیلان را هم راستا با اهداف توسعه پایدار دانست.

کلیدواژه ها:

معماری بومی ، گیلان ، توسعه پایدار ، ایوان ، الگوی ساخت