آواشناسی در معماری باهدف تبیین معیارهای طراحی فضاهای چند حسی

در دوران معاصر با بحران عدم توجه به "فضاهای چند حسی" در معماری مواجه هستیم و بی اعتنایی به آن باعث پیدایش آسیب های بسیاری در معماری شده است به گونه ای که صرفا توجه به دید زیباشناسانه و بی اعتنایی به معنا در آن می تواند نتایجی چون عدم ایجاد حس تعلق، کاهش کیفیت"زندگی"، شتاب زدگی، پوچ گرایی و... در فرد شود. این پژوهش به پدیدارشناسی"آوا" به عنوان یکی از مهجورترین مولفه ها در ادراکات حسی فضاهای معماری می پردازد.هدف از این تحقیق توجه به زوایای پنهان "ادراکات حسی" در معماری است که درک آن موجب ارتقای کیفیت زندگی می شود. با " کنترل" فضا برای ایجاد " کیفیت شنیداری در فضای معمارانه"، اثرات موثری بر عواطف و احساسات شنونده برجای خواهد گذاشت که با این قصد، معماری شکلی نوین به خود گرفته و سبب" تجربه واقعی زندگی در معماری" میان افراد می شود.این پژوهش، در واقع تفسیرها را از منظر پدیدارشناسی و نقش آوا در ادراکات حسی به شیوه کیفی و روش توصیفی_تحلیلی بررسی کرده است.در نتیجه با پدیدارشناسی به عنوان رویکردی موثر بر شناخت بهتر "نقش آوا در معماری"، می توان آن را به عنوان یکی از اثربخش ترین ارکان در فضاهای چند حسی دانست که درنظرگرفتن این رکن همراه با سایر حواس بدن، موجب درک عمیق تر بر روی مفاهیم خواهد شد و ما را به "مکان" متصل می کند. در نهایت به معماری، " شخصیت و اصالت" را باز می گرداند و ماحصل آن خلق فضای معماری به عنوان مکان "زندگی" خواهد شد و کاربر را به درک صحیح تری از آن فضا می رساند.

کلیدواژه ها:

پدیدارشناسی ، آوا ، فضاهای چند حسی ، کیفیت زندگی ، یوهانی پالاسما