بررسی نظرات پیتر آیزنمن در معماری

تئوری زبان شناسی یکی از پارادایم های پست مدرن است. رویکرد به پارادیم زبان شناسی، نشانه شناسی، ساختارگرایی و به طور خاص پساساختارگرایی رشته های بسیاری از جمله ادبیات فلسفه، انسان شناسی، جامعه شناسی و به طور کلی کنش انتقادی را تحت تاثیر قرار داده است. نشانه شناسی و ساختارگرایی به زبان به عنوان یک سیستم بسته نگاه می کنند و تلاش می کنند تا ساز و کار ارتباطی انتقال معنای آن را بررسی کنند. در پساساختارگرایی عنوان می شود که معنا غیر قطعی، گریزان و بی پایان است. بارت می خواهد که منتقد و خواننده به طور کلی در فرآیند آفرینش معنا، نقشی فعال داشته باشند. دیکانستراکشن تقابل های دوتایی را تحلیل می کند و مورد پرسش قرار می دهد. پیتر آیزنمن یکی از پیشروترین معماران جهان در آثار خود از ساختارگرایی به سمت پساساختارگرایی حرکت کرده است. در دوران ساختارگرایی می کوشد تا با دستور زبان معماری به تحلیل آثار چهار معمار معاصر رایت، لوکور بوزیه، آلتو و ترانی بپردازد. خانه های وی تحت عنوان معماری مقوایی در همین دوران شکل می گیرد، در دوران پساساختارگرایی تحت تاثیر ژاک دریدا ابهام به مهم ترین ویژگی آثار وی تبدیل می شود. او به دنبال تغییر دادن فضاهای سنتی است و معماری را امری انتقادی می داند. این پژوهش یک تحقیق کیفی است که در آن از روش توصیفی و تاریخی تفسیری برای جمع آوری متون مرتبط با ادبیات موضوع استفاده شده است. مفاهیمی همچون تار شدن، معماری انتقادی، روح زمانه، فضای ناهمگن، ناخوانایی، ابهام، زمینه گرایی، واسازی و مرکزیت زدایی عناصر معماری آیزنمن را تشکیل می دهند.

کلیدواژه ها:

ساختارگرایی ، پساساختارگرایی ، ابهام ، معماری انتقادی