نماد «طبیب» در شعر فارسی سده هشتم و شاعران دوره عباسی (تاملی در نگرش متفاوت شاعران فارسی و عربی)

شعر فارسی سده هشتم هجری، سرشار از نمادها و رموز عرفانی است که حاصل نوآوری و استعداد شاعران این دوره، تحت تاثیر مضامین عرفان ابن عربی است. از جمله این نمادها، نماد «طبیب» است که مضامین مشابه و همسانی از آن در مقایسه با شعر فارسی، در ادبیات دوره عباسی نیز نمود دارد. این مقاله به بررسی تطبیقی نماد «طبیب» بر اساس مکتب آمریکایی ادبیات تطبیقی، در شعر شاعران دو دوره می­پردازد.       طبیب غالبا در شعر شاعران دوره عباسی، نماد طبیب معروف است؛ هرچند برخی شاعران آن را برای وصف ممدوح و ستایش توانایی، درمانگری و چاره­اندیشی او یا وصف معشوق به کار برده­اند. شاعران زبان فارسی نماد طبیب را از معنای مادی و زمینی به معنای رمزی و عرفانی سوق داده­اند؛ اما در شعر شاعران دوره عباسی نماد مادی دارد. از سویی دیگر، بافت معنوی تصویرهای نمادین شاعران عباسی از طبیب، تک­معنایی است؛ در صورتی که تصویر نمادین شاعران فارسی، سه بافت لغوی معمول، سنت ادبی و عارفانه دارد. در حقیقت، تصاویر نمادین شاعران فارسی، برخلاف شاعران دوره عباسی که تک­معنایی است، میان حقیقت و مجاز شناور است.

کلیدواژه ها:

واژگان کلیدی: طبیب ، نماد ، ادبیات تطبیقی ، شعر فارسی سده هشتم ، شعر عربی دوره عباسی