بازتاب اصل میان در شاهنامه فردوسی و مثنوی مولوی
محل انتشار: فصلنامه زبان و ادبیات فارسی، دوره: 19، شماره: 34
سال انتشار: 1402
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 326
فایل این مقاله در 21 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_PERSI-19-34_001
تاریخ نمایه سازی: 3 آبان 1402
چکیده مقاله:
موضوع این نوشتار بازتاب اصل میان در شاهنامه ابوالقاسم فردوسی فردوسی و مثنوی مولانا جلال الدین است. پژوهندگان با روش توصیفی- تحلیلی نخست به بیان معنای میان به عنوان مایه پیوند و آفریننده و تفاوت آن با وسط و واسطه می پردازند سپس با ارائه نمونه ها و تصاویری از آثار فوق نشان می دهند که در نقش اندیشی ایرانیان، گیتی و مردم (انسان)، تخم های همبسته یک خوشه اند و همگی از یک بن مایه برآمده و روییده اند. بر این اساس میان، که مایه پیوند، تحول و دوستی است بی آن که دیده شود به عنوان گنج مخفی درون و میان چیزها روان و مایه هستی و دوام آن هاست. بر بنیان این تصویر، ارج همه پدیده های گیتی (خورشید، ماه، بامداد، غروب...) و انسان (نبی، شاه، پهلوان و ...) در این است که نه عامل جنگ، بریدن و جدایی که مایه پیوند، هماهنگی و آفریدن وحدت رنگارنگی ها (تفاوت ها و تضادها) با هم و پیدایش زیبایی باشند.
نویسندگان
قدمعلی سرامی
دانشیار زبان وادبیات فارسی دانشگاه آزاد اسلامی- واحد زنجان
رضا ساریخانی
دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی، واحد تهران جنوب، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
عبدالحسین فرزاد
دکترای تخصصی زبان و ادبیات فارسی، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، تهران، ایران