الگوی رفتاری قدرتهای بزرگ در بحرانهای بین المللی

نویسنده در راستای بررسی توانمندی پارادایم واقعگرایی در تبیین بحرانهای بین المللی مبادرت به طرح رهیافت های متعدد در درون این پارادایم می نماید. این رهیافت ها عبارتند از رهیافت سیاست قدرت محور، رهیافت هژمونیک، رهیافت موازنه قوا و رهیافت جامعه بین الملل. بدیهی است که هر کدام از رهیافتهای فوق موجب یک الگوی رفتار خاص می شوند. نویسنده در ابتداء بر آنست تا با تجزیه و تحلیل الگوهای رفتاری دو ابرقدرت در بحرانهای خاورمیانه برحسب رهیافتهای فوق نشان دهد که رهیافت سیاست قدرت محور، رهیافت هژمونیک و رهیافت جامعه بین الملل قابلیت و توانمندی تبیین رفتار ابرقدرتها را در خاورمیانه ندارند. آنگاه وی تلاش می کند تا به اثبات به رساند که تنها رهیافت موازنه قوا بر حسب الگوی رفتار مبتنی بر خویشتنداری و مدیریت ضمنی بحران می تواند رفتار دو ابر قدرت را در شش بحران عمده خاورمیانه در طی جنگ سرد تبیین نماید. نویسنده شکل گیری مدیریت ضمنی بحران و رفتار مبتنی برخویشتنداری را متاثر از ساختار دو قطبی می داند. ساختار دو قطبی بواسطه شفافیت و سادگی زمینه را برای ظهور توافقات ضمنی و ناگفته در رفتار ابرقدرت ها فراهم می کند. روشن است که با تحول در ساختار دو قطبی بر اثر فروپاشی اتحاد شوروی می توان انتظار تحول در قواغعد ضمنی مدیریت بحرانهای بین المللی توسط قدرتهای بزرگ را داشت. بحران ۹۱-۱۹۹۰ کویت یک مورد مطالعاتی مفید برای بررسی این تحول است.

کلیدواژه ها:

الگوی رفتاری