سرمایه ی انسانی زنان و هم گرایی باروری در کشورهای آسیایی

کشورهای منطقه ی آسیا در طول پنجاه سال گذشته سطوح و روندهای باروری متفاوتی تجربه کرد ه اند. با وجود تنوع در سطح باروری، کاهش باروری قابل توجهی در منطقه طی سه دهه ی گذشته صورت گرفته است. هدف این مقاله مطالعه ی سطوح و روندهای باروری ۲۴ کشور آسیای شرقی، جنوب شرقی و آسیای جنوب مرکزی در طول سال های ۲۰۱۰-۱۹۷۰، مطالعه ی هم گرایی باروری با سطوح و روندهای جهانی باروری، زمان بندی و شدت کاهش باروری و تغییرات سرمایه ی انسانی زنان و نقش آن در هم گرایی باروری با کنترل اثر استفاده از وسایل مدرن پیش گیری از حاملگی است. نتایج نشان می دهد که بیش از ۷۰ درصد کشورها در نیمه ی نخست دهه ی ۱۹۷۰ در شرایط باروری طبیعی بوده اند. در طول زمان، به-تدریج از اختلاف سطح باروری کشورها با باروری جهانی کاسته شد. این مطالعه هم چنین نشان داد که در سال های ۱۹۷۰ و ۲۰۰۷ تفاوت های آشکاری در شاخص سرمایه ی انسانی زنان وجود داشته است. بر اساس نتایج تحلیل همبستگی، شدت همبستگی شاخص سرمایه ی انسانی زنان و باروری در سال ۲۰۰۷ بیشتر از سال ۱۹۷۰ است. با وجود این، در سال ۲۰۰۷ نوعی هم گرایی در باروری کشورهای آسیایی به وجود آمده است. یافته ها نتایج تحقیقات پیشین مبنی بر هم گرایی باروری در بسترهای مختلف اقتصادی اجتماعی و فرهنگی را تایید میکند.

کلیدواژه ها:

Asian Countries ، Below-Replacement Level Fertility ، fertility convergence ، Fertility transition ، Human capital ، Women