اثربخشی واقعیت درمانی بر شادکامی، تحمل ابهام و باورهای ناکارامد در زوجین شهر اصفهان

هدف پژوهش اثربخشی واقعیت درمانی بر شادکامی، تحمل ابهام و باورهای ناکارامد در زوجین شهر اصفهان بود. طرح نیمه آزمایشی مورد استفاده در پژوهش طرح دو گروهی (یک گروه آزمایش و یک گروه کنترل) با پیش آزمون پس آزمون بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه زوجین شهر اصفهان بود، روش نمونه گیری به صورت تصادفی در دسترس است که تعداد۱۰۰ نفر از جامعه آماری انتخاب شده، پس از ان تعداد ۳۰ نفر از آزمودنی ها که در پرسشنامه شادکامی نمره پایین تری دریافت کرده اند انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه ۱۵ نفری آزمایش و کنترل تقسیم شد. برای اندازه گیری متغیرهای مورد نظر در این پژوهش از پرسشنامه های پرسشنامه شادکامی هیل و آرگایل (۲۰۰۲)، پرسشنامه تحمل ابهام مک لین (۱۹۹۳) و پرسشنامه باورهای غیرمنطقی جونز استفاده شد. گروه آزمایش در ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای واقعیت درمانی شرکت کردند و گروه گواه هیچ مداخله ای دریافت نکردند. در پایان از هر دو گروه، پس آزمون گرفته شد. یافته ها با استفاده از روش تحلیل کوواریانس توسط نرم افزار SPSS نسخه ۲۴ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نتایج پژوهش نشان داد که واقعیت درمانی بر شادکامی و تحمل ابهام و باورهای غیر منطقی به همراه مولفه های آن در زوجین شهر اصفهان موثر است. لذا واقعیت درمانی می تواند به عنوان روشی موثر و کارآمد توسط درمانگران مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

واقعیت درمانی ، شادکامی ، تحمل ابهام ، باورهای غیر منطقی