فراوانی ژن های کد کننده ی آنزیم های تغییر دهنده آمینوگلیکوزیدی در استافیلوکوکوس اورئوس جدا شده از بیماران بستری در بخش سوختگی در جنوب غربی ایران

سابقه و هدف: استافیلوکوکوس اورئوس از مهمترین پاتوژنهای بیمارستانی در بیماران سوختگی محسوب میگردد. یکی از مهمترین مشکلات در ارتباط با درمان عفونتهای استافیلوکوکوس اورئوس، مقاومت به آنتیبیوتیکهای آمینوگلیکوزیدی است. هدف از مطالعهی حاضر تعیین فراوانی ژنهای کدکننده مقاومت آمینوگلیکوزیدی در استافیلوکوکوس اورئوس جدا شده از بیماران سوختگی بود. مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی، تعداد ۸۱ ایزوله استافیلوکوکوس اورئوس از نمونه سوختگی بیماران بستری شده در بیمارستان طالقانی شهر اهواز جمعآوری گردید. برای بررسی مقاومت به متیسیلین، از روش ملکولی واکنش زنجیرهای پلیمراز (PCR) و تکثیر ژن mecA استفاده گردید. الگوی حساسیت ضد میکروبی ایزولهها به ۱۱ آنتیبیوتیک با روش دیسک آگار دیفیوژن مختلف بررسی شد. فراوانی ژنهای کدکننده مقاومت آمینوگلیکوزیدی aac(۶’)-Ie-aph(۲’’)-I، aph(۳’)-IIIa و  ant(۴’)-Iaبا استفاده از روش multiplex-PCR بررسی گردید. یافته ها: بیشترین میزان مقاومت به پنیسیلین (۵۳/۹۷ درصد)، اریترومایسین (۷۸/۷۷ درصد) و سیپروفلوکساسین (۵۴/۷۶ درصد) دیده شد. هیچکدام از ایزولهها به ونکومایسین مقاوم نبودند. ۶۵/۸۷ درصد ایزوله ها مقاوم به متیسیلین (MRSA) بودند. در بین ایزولههای مقاوم به آمینوگلیکوزیدها، ژن aac(۶’)-Ie-aph(۲’’)-I بالاترین میزان فراوانی را داشت، بهطوریکه از ۶۳ ایزوله مقاوم، ۰۳/۴۶ درصد بهطور همزمان دارای ژن aac(۶’)-Ie-aph(۲’’)-I و ژن aph(۳’)-IIIa بودند و ۵۷/۲۸ درصد فقط دارای ژن aac(۶’)-Ie-aph(۲’’)-I بودند. ژن ant(۴’)-Ia در هیچکدام از این ایزولهها یافت نشد. استنتاج: با توجه به فراوانی بالای ایزولههای MRSA و همچنین درصد بالای ژنهای کدکننده مقاومت آمینوگلیکوزیدی در استافیلوکوکوس ارئوس جدا شده از منابع بیمارستانی، نظارت مستمر بر فرایندهای کنترل عفونت بیمارستان جهت جلوگیری از گسترش باکتریهای مقاوم در محیط و انتقال آن به بیماران ضروری است.

کلیدواژه ها:

Staphylococcus aureus ، burn patients ، MRSA ، aminoglycoside resistance ، استافیلوکوکوس ارئوس مقاوم به متی سیلین ، بخش سوختگی ، مقاومت آمینوگلیکوزیدی