بررسی و تحلیل آرایه تشخیص در هشت کتاب سهراب سپهری

یکی از زیباترین گونه های صور خیال در شعر، تصرفی است که ذهن شاعر در اشیاء و در عناصر بیجان طبیعت می کند و ازرهگذر نیروی تخیل خویش به آنها حرکت و جنبش می بخشد و در نتیجه هنگامی که از دریچه چشم او به طبیعت و اشیاءمی نگریم، همه چیز در برابر ما سرشار از زندگی و حرکت و حیات است. تشخیص، نسبت دادن صفت های انسانی به چیزهایبیجان و انتزاعی است. سروده های سهراب سپهری که در هشت کتاب گرد آمده اند، سروده هایی زنده، جاندار و پویا هستند.سرودههایی که عناصر طبیعت در آنها، زبان به گفتوگو باز می کنند؛ صفات یا حالات انسانی به اشیاء، پدیده های طبیعت ومفاهیم انتزاعی رسوخ می کنند و به گونه ای همزاد و همنفس با انسان، ظهوری تشخیص مآبانه دارند. دامنه تشخیص در هنربسیار وسیع است. تشخیص در ادبیات خصوصا در شعر جایگاهی بس والا دارد زیرا در پرتو آن شعرها و تصویرهای بیروح وبیجان شعری، جاندار و پویا می شوند و حیوانات ویژگی ها و صفاتی انسانی به خود می گیرند. با بررسی آرایه تشخیص درسروده های سهراب سپهری به این نتایج دست یافته ایم: آرایه تشخیص یکی از پر کاربردترین آرایه ها در سروده های سهراب سپهری است . این آرایه با سایر آرایه ها تلفیق شده و بر زیبایی شعر افزوده است. از میان سروده های سهراب، مجموعه شعری «صدای پای آب» بیشترین و مجموعه «شرق اندوه» کمترین موارد آرایه تشخیص را به خود اختصاص داده اند. بیشترین موارد تشخیص در نسبت با پدیده های طبیعت به کار برده شده است.

کلیدواژه ها:

تشخیص ، سهراب سپهری ، شعر