تاثیر پماد و عصاره هیدروالکلی بادرنجبویه (Melissa officinalis) بر ترمیم زخم و تغییرات بیوشیمیایی سرم در موش های صحرایی دیابتی القاشده با آلوکسان

سابقه و هدف: دیابت ملیتوس یک اختلال متابولیک با عوارض جانبی همچون تاخیر در ترمیم زخم است. در این مطالعه، تاثیرات مصرف خوراکی و کرم موضعی عصاره هیدروالکلی بادرنجبویه (Melissa officinalis) بر روی ترمیم زخم پوست و تغییرات بیوشیمیایی سرم در موش های صحرایی دیابتی القاشده با آلوکسان ارزیابی شدند. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، ۳۶ سر موش صحرایی نژاد ویستار به صورت تصادفی به سه گروه کنترل، گروه دیابتی و گروه دیابتی تحت درمان تقسیم شدند. پس از بیهوشی، ضخامت کامل ناحیه پشتی پوست موش صحرایی به ابعاد mm ۲۵ × ۲۵ برداشته شد. ۲۴ ساعت پس از عمل جراحی، زخم در گروه حیوانات دیابتی تحت درمان، به صورت موضعی با کرم ۵ درصد و به صورت خوراکی با عصاره بادرنجبویه (mg/kg ۲۵۰۰) با گاواژ خورانده شد. در گروه کنترل و کنترل دیابتی درمانی صورت نگرفت. ناحیه سطح زخم به روش خطی و تصویری در روزهای ۴، ۷، ۱۴ و ۲۱ اندازه گیری و برای ارزیابی ترمیم زخم و هیستوپاتولوژیک نمونه برداری انجام شد. در پایان مطالعه، نمونه خون برای اندازه گیری قند و فاکتورهای بیوشیمیایی‎ها به روش استاندارد گرفته شد. یافته ها: مصرف عصاره بادرنجبویه در موش های صحرایی دیابتی، به طور معنی دار سبب کاهش گلوکز، کلسترول، لیپوپروتپین های با دانسیته پایین و کراتین فسفوکیناز در مقایسه با گروه کنترل دیابتی شد (۰۵/۰P<). مطالعات هیستوپاتولوژیک نشان داد که روند پوشش دارشدن، افزایش تراکم رشته های کلاژن و ترمیم زخم در گروه درمان شده با بادرنجبویه بیش از گروه های دیگر بود. استنتاج: مصرف خوراکی و موضعی عصاره بادرنجبویه، سبب گسترش شتاب ترمیم زخم و تاثیرات محافظت کنندگی قلبی می شود.

کلیدواژه ها:

alloxan ، diabetic ulcer ، Melissa officinalis ، rat ، wound healing ، آلوکسان ، بادرنجبویه ، ترمیم زخم ، زخم دیابتی ، موش صحرایی