ارتباط برخی شاخص‎های آنتروپومتریک با ثبات وضعیتی و دامنه حرکتی مفاصل مچ پا و ران در سالمندان

سابقه و هدف: مطالعهات پیشین، نتایج ضدونقیضی را درباره ارتباط بین شاخص‎های آنتروپومتری و ثبات وضعیتی افراد گزارش کرده‎اند. ازطرفی، نقش تفاوت های آنتروپومتری در تغییرات مربوط به مکانیسم‎های بازیابی تعادل نیز تاکنون ارزیابی نشده است. بدین ترتیب، هدف از مطالعه حاضر بررسی ارتباط بین شاخص‎های آنتروپومتری و ثبات وضعیتی سالمندان و همچنین بررسی ارتباط بین شاخص‎های آنتروپومتری و دامنه حرکتی مفاصل مورد استفاده برای بازیابی تعادل می باشد. مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع مقطعی بود که جامعه مورد مطالعه آن را، سالمندان بالای ۶۰ سال شهر کرمان تشکیل دادند. ۳۰ آزمودنی به صورت تصادفی از بین سالمندان انتخاب شدند و قد و وزن آن ها اندازه گیری گشت. درادامه، برای ارزیابی دامنه حرکتی مفاصل مچ پا و ران از سیستم Motion Analysis و برای ارزیابی ثبات وضعیتی از دستگاه تعادلی Biodex استفاده شد. درنهایت، آزمون همبستگی پیرسون نیز برای تعیین ارتباط بین متغیرهای تحقیق مورد استفاده قرار گرفت. یافته ها: با توجه به نتایج حاصل از این پژوهش، بین شاخص های آنتروپومتری سالمندان و ثبات وضعیتی آن ها، ارتباط معنی‎داری وجود داشت. همچنین، نتایج نشان دادند که با وجود ارتباطی که بین شاخص های آنتروپومتری و دامنه حرکتی مفاصل مچ پا و ران آزمودنی ها وجود دارد، این ارتباط از نظر آماری معنی‎دار نیست. استنتاج: با توجه به اینکه در تحقیق حاضر، افزایش مقادیر شاخص های آنتروپومتری موجب کاهش ثبات وضعیتی و همچنین تغییراتی در دامنه حرکتی مفاصل مچ پا و ران شده است و از آنجا که هرکدام از این تغییرات می‎توانند سبب افزایش خطر زمین خوردن آزمودنی ها شوند، به‎نظر می‎رسد شاخص های بدنی مورد بررسی در این تحقیق می‎توانند به عنوان معیاری برای پیش‎بینی زمین خوردن سالمندان مورد توجه قرار بگیرند

کلیدواژه ها:

ageing ، anthropometry ، joint range of motion ، postural balance ، آنتروپومتری ، تعادل وضعیتی ، دامنه حرکتی مفصل ، سالمندی