تاثیر دیابت در دوران بارداری بر سطح پلاسمایی هورمون گرلین در نوزادن موش صحرایی

سابقه و هدف: گرلین به عنوان یک لیگاند طبیعی برای گیرنده سلول های ترشح کننده هورمون رشد نقش مهمی را در تنظیم اشتها، توده چربی بدن و تعادل انرژی ایفا می کند. هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر دیابت دوران بارداری بر سطح پلاسمایی گرلین پس از تولد در نوزادان رت می باشد. مواد و روش ها: دراین مطالعه تجربی، رت های ماده نژاد ویستار به دو گروه دیابتی (۲۰=n) و کنترل (۱۰=n) تقسیم شدند و مورد جفت اندازی قرار گرفتند. از هرگروه، ۱۶ نوزاد (۸ نر) در هر یک از روزهای ۷ و ۱۴ انتخاب شدند. پارامترهای وزن بدن، قند خون و غلظت گرلین فعال اندازه گیری شد. مقایسه داده ها با آزمون آنالیز واریانس دو طرفه (جنس*گروه) در محیط نرم افزار SPSS ویرایش ۲۲ انجام شد. یافته ها: در ۷ و ۱۴ روزگی، میانگین وزنی نوزادان گروه دیابتی (به ترتیب ۴۲/۰±۴۹/۱۸ و ۴۳/۰± ۲۷/۲۲ گرم) به طور معنی داری (۰۰۰۱/۰>p هر دو)، کم تر از گروه کنترل (به ترتیب ۴۰۲/۰± ۳۴/۲۲ و ۴۵/۱± ۳۲/۳۰ گرم) بود، در حالی که تفاوت معنی داری در قند خون بین گروه ها وجود نداشت. در ۷ روزگی، اختلاف معنی داری بین گروه ها در سطح گرلین وجود نداشت، اما در۱۴ روزگی، گروه دیابتی سطح گرلین بالاتری در قیاس با گروه کنترل داشت ( pg/ml۵۹/۳± ۲۵/۲۹ در مقابل pg/ml ۷۵/۲±۸۱/۱۴؛۰۰۰۱/۰>p). در همین زمان در گروه دیابتی سطح گرلین نوزادان نر به طور معنی داری بیش تر از جنس ماده بود (۵۸/۲± ۸۷/۲۹ در مقابل ۶۸/۱± ۶۲/۲۲؛ ۰۰۰۱/۰>p). استنتاج: نتایج این مطالعه به وضوح نشان می دهد که دیابت دوران بارداری می تواند در اثری وابسته به جنس، سطح گرلین پس از تولد را در نوزادان تحت تاثیر قرار دهد.

کلیدواژه ها:

maternal diabetes ، offspring ، sexual dimorphism ، ghrelin ، rat ، دیابت بارداری ، نوزادان ، دیمورفیسم جنسیتی ، گرلین ، رت