بررسی میزان آنتی اکسیدان های بزاق در بیماران مبتلا به آبسه حاد اپیکال، قبل و بعد از درمان ریشه

سابقه و هدف: آنتی اکسیدان ها می توانند از آسیب اکسیداتیو ناشی از افزایش تولید رادیکال های آزاد در بیماری های دهان و دندان جلوگیری کنند. در این مطالعه به بررسی میزان ظرفیت کلی آنتی اکسیدان (TAC) بزاق در بیماران مبتلا به آبسه حاد اپیکال، قبل و بعد از درمان ریشه و مقایسه آن با گروه کنترل پرداخته شده است. مواد و روش ها: در این مطالعه مورد- شاهدی، نمونه برداری از میزان آنتی اکسیدان بزاق ۲۰ نفر از بیماران مبتلا به آبسه حاد اپیکال، قبل و سه هفته بعد از درمان ریشه انجام شد. علاوه بر این ۲۰ فرد سالم (فاقد پوسیدگی و آبسه دندانی و بدون داشتن بیماری های سیستمیک)، به عنوان گروه کنترل در نظر گرفته شد. برای اندازه گیری میزان آنتی اکسیدان نمونه های بزاق از روش توانایی پلاسما در احیای یون های فریک(FRAP) استفاده و TAC نمونه ها ارزیابی شد. سپس تمامی داده ها جمع آوری و آنالیز آماری با استفاده از آزمون آماری T-test و نرم افزار SPSS نسخه ۱۶ انجام شد. یافته ها: میزان TAC بزاق افراد در گروه مورد قبل از درمان برابر µmol/L ۱۷۴/۹±۲۹۸/۸ و بعد از درمان برابر µmol/L ۱۴۵/۲±۴۵۰/۹ حاصل شد، که این افزایش از نظر آماری معنی دار بود(۰/۰۰۹=P). اما TAC گروه مورد پس از درمان ریشه و گروه کنترل اختلاف آماری معنی داری نداشت(۰/۰۵۶=P). استنتاج: نتایج این مطالعه نشان داد، درمان موثر آبسه حاد اپیکال می تواند باعث افزایش ظرفیت کلی آنتی اکسیدانی و کاهش استرس اکسیداتیو شده و نقش موثری در ترمیم صدمات ناشی از فعالیت رادیکال های آزاد داشته باشد.

کلیدواژه ها:

total antioxidant capacity ، saliva ، acute apical abscess ، ferric reducing ability of plasma ، ظرفیت کلی آنتی اکسیدان ، بزاق ، آبسه حاد اپیکال ، توانایی پلاسما در احیای یون های فریک