رابطه خود پنداره بدنی با فعالیت ورزشی در دانشجویان پسر دانشگاه علوم پزشکی بیرجند

زمینه و هدف: خودپنداره، مجموعه ویژگی هایی است که فرد برای توصیف خویش به کار می برد و یکی از جنبه های مهم رشد اجتماعی است. خودپنداره بدنی شامل نگرش فرد نسبت به ابعاد بدنی خود می باشد. عدم درک مناسب از وضعیت بدنی، با اختلالات جسمی، روانی و اجتماعی همراه است. پژوهش حاضر با هدف تعیین رابطه فعالیت ورزشی با خودپنداره بدنی در دانشجویان پسر دانشگاه علوم پزشکی بیرجند طراحی شد. روش تحقیق: در این مطالعه توصیفی- تحلیلی، کلیه دانشجویان پسر دانشگاه علوم پزشکی بیرجند در سال ۱۳۹۴ به روش سرشماری انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفتند. از پرسشنامه استاندارد PSDQ برای سنجش خودپنداره و از پرسشنامه محقق ساخته برای تعیین ویژگی های فردی و وضعیت فعالیت ورزشی دانشجویان مورد مطالعه استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها به وسیله نرم افزار آماری SPSS (ویرایش ۱۹) و با استفاده از آزمون های من ویتنی یو و کروسکال والیس انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد که اکثر دانشجویان (۷۷/۴%) فعالیت ورزشی نداشتند. از ۲۲/۶درصد دانشجویانی که فعالیت ورزشی را گزارش کردند، ۱۶/۸درصد دارای فعالیت شدید منظم و ۸/۵درصد دارای فعالیت سبک منظم بودند. میانگین نمره خودپنداره کلی دانشجویان ۰/۹۳±۴/۱۷ بود. نتایج رابطه معنی داری را بین خودپنداره بدنی و عملکرد ورزشی نشان داد (P=۰/۰۲). نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه مشخص شد، فعالیت ورزشی باعث بهبود خودپنداره بدنی و عزت نفس دانشجویان می شود؛ از این رو لازم است سیاست گذاران سیستم بهداشت و درمان، تسهیلات لازم برای گسترش فرهنگ پرداختن به فعالیت های ورزشی را ارتقا دهند و نیز امکانات کافی در محیط دانشگاه را برای این مهم فراهم کنند.

کلیدواژه ها:

Physical activity ، Physical self concept ، University students ، خودپنداره بدنی ، دانشجویان ، فعالیت ورزشی