بررسی طرح ارزشیابی توصیفی و نظام ارزشیابی بدون نمره در دوره ابتدایی

ارزشیابی آموزشی به عنوان یکی از عناصر اصلی آموزش در دهه های اخیر تغییرات زیادی داشته است. در ارزشیابی آموزشی، موضوع مورد بحث به طور عمده حول محور کمی یا توصیفی بودن ارزشیابی است. طبق مقاله(قربانی و همکاران، ۱۴۰۰) ارزشیابی توصیفی، در لغت به معنای وصف کردن، چیزی را ارزیابی کردن، سنجش و بررسی کردن چیزی که قابل وصف کردن و ستودن باشد، آمده است ارزشیابی توصیفی، نوعی ارزشیابی تکوینی است و بیشتر به منظور بهبود شایستگی تحصیلی به شکل مستمر انجام می گیرد، در این نوع ارزشیابی به جای تعیین نمره برای معیار سنجش، به صورت توصیفی قضاوت میشود. هرکدام از ارزشیابی خوبی ها و بدی هایی داشته اند و طرفداران و منتقدان دارند. سالهاست که از تغییر نظام نمره دهی یا سنتی به نظام کیفی_توصیفی میگذرد و تا به امروز بحث های زیادی در رابطه با این نظام ها شده است. هدف این مقاله مرور بر نظراتی است که راجب ارزشیابی سنتی و نوین، همچنین مقایسه آنها و مزایا و معایب این طرح است. همانطور که در مقاله فتحی (۱۴۰۱) آمده است، اگر شیوه های کیفی را کنار بگذاریم با تصویر ناقصی روبرو خواهیم شد. و اگر نمره را حذف کنیم، ارزشیابی نادقیقی خواهیم داشت. در نتیجه، رویکرد ارزشیابی بدون نمره قابل دفاع نمی باشد. بنابراین، پیشنهاد می شود که با ترکیب روش های این دو رویکرد و استفاده به جا از ارزشیابی توصیفی و نظام نمره دهی، بتوان از مزیت هردو بهره مند شد.

کلیدواژه ها:

ارزشیابی ، ارزشیابی توصیفی ، نظام بدون نمره ، کیفی