شیوه های روان شناختی برای تربیت اخلاقی دانش آموزان

تربیت اخلاقی تعیین کننده سطح رشد و کمال آدمی در عرصه روابطش با خدا، جامعه و طبیعت است. به عبارت دیگر، می توان گفت تربیت اخلاقی، به نوعی در انسان اعتدال ایجاد می کند، و این اعتدال موجب می شود که ساحت های دیگر تربیت انسان هم به تناسب رشد کنند و پرورش یابند (شاهسنی، ۱۳۹۶: ۸). درهم تنیدگی فرایند تربیت و اخلاق موجب شد که مرز مشخصی در گذشته میان این دو تصویر نشود و فرایند تربیت با اخلاق همسان پنداشته شوند و اخلاقی بودن به مثابه تربیت یافتگی انگاشته شود. در تربیت اخلاقی، رویکرد اصلی متوجه پرورش استعداهای اخلاقی و رسیدن به کمالات اخلاقی است؛ در حالی که در تربیت علمی، هدف، شکوفایی استعدادهای علمی و کسب مراتب بالای علمی است، از همین رو، نگرش به انسان، عمدتا ابزاری و آلی است.از طرفی نظام ارزش های معنوی از جمله متغیرهایی است که ارتباط نزدیکی با حوزه دانش آموزان دارد. هر چه ارزش های معنوی دو نفر به هم نزدیک تر باشد، پیوندشان بهتر و خوشایندترمی شود. این ارزش های معنوی مشترک هستند که اساس روابط صمیمانه را شکل می دهند. در این جا مهم ترین مساله این است که در مواقعی که ارزش های افراد با هم مشترک و یکسان نیست، سعی نمایند به ارزش های طرف مقابل احترام گذارند. اگر دانش آموزان درباره بعد معنوی و ملکوتی خود شناخت کافی پیدا نمایند، سود فوق العاده ای در دنیا و آخرت نصیبشان خواهد شد؛ زیرا تمام افرادی که در طول تاریخ سود دنیایی و سود ابدی آخرتی به آنها رسیده، از راه شناخت بعد معنوی شان بوده است.