شایستگی فرانیاز و توسعه معناداری در کارکنان زن شاغل در سازمان های دولتی ایران

شایستگی فرانیاز نیروی کار پس از بحران اقتصادی در سال ۲۰۰۸ به عنوان دغدغهای مهم در پژوهش های اجتماعی، اقتصادی و مدیریتی مطرح شد، زیرا پیامدهایی جدی در سطوح کلان، سازمانی و فردی به دنبال داشت. با توجه به تفاوت در میزان فراگیری شایستگی فرانیاز، ابعاد و پیامدهای آن در زنان و همچنین تفاوت در جوامع و فرهنگ های مختلف در این زمینه، شایستگی فرانیاز زنان، به خصوص در جوامع شرقی، به عنوان یکی از خلاهای پژوهشی در این زمینه مطرح شده است. لذا پژوهش حاضر با انتخاب زنان دارای شایستگی فرانیاز، که در سازمان های دولتی ایران شاغل اند، به بررسی عوامل سازمانی که از دیدگاه آنان در کاهش ادراک شایستگی فرانیاز و پیامدهای منفی آن موثر است، با استفاده از روش داده بنیاد گلیزر میپردازد. نتایج به دست آمده حکایت از محوریت مقوله معناداری شغل در کاهش ادراک شایستگی فرانیاز و پیامدهای منفی نگرشی آن دارد. در الگوی استخراح شده معناداری در دو سطح معناداری شغل و معناداری محیط کار در قالب پنج متغیر معرفی میشود که عبارت اند: از تقدیر شغل، آزادی عمل، هدف گذاری و چالش مداوم (عوامل معناداری شغل)، روابط توسعه یافته و تمامیت فردی (عوامل معناداری محیط کار). در پایان، با استفاده از نتایج این پژوهش با محوریت معناداری متغیرهای ادبیات پژوهشی در مورد شایستگی فرانیاز تبیین شده است. نتایج حاصل علاوه بر توجه به خلا پژوهشی درباره شایستگی فرانیاز زنان و استفاده از رویکرد کیفی که تا کنون کمتر در این حوزه استفاده شده، سازمان ها را قادر میسازد به رغم همه محدودیت ها، در بهبود شرایط کارکنان زن دارای شایستگی فرانیاز خود و استفاده از توانمندی های آنان قدم بردارند.

کلیدواژه ها:

شایستگی فرانیاز زنان ، عدم تناسب فرد شغل ، کم اشتغالی ، معناداری شغل