تحلیل محتوای انتقادی در مورد طب اسلامی مبتنی بر منابع نقلی اسلام

سابقه و هدف: مشخصه طب اسلامی مبتنی بر آیات و روایات، توجه انحصاری به منابع نقلی اسلام و نفی راهبرهای سایر مکاتب طبی است و در حیطه های مختلف از جمله تدبیر بیماری کرونا نظراتی دارد. این مطالعه به نقد این نظرات می پردازد. مواد و روش­ ها: در این مطالعه کیفی تحلیل محتوا، پس از تجمیع نظرات ۶ فرد شاخص طب اسلامی، نقدهای این نظرات توسط سه پزشک متخصص طب سنتی ایرانی، یک روحانی درس خارج فقه و یک متدولوژیست با برگزاری جلسات expert panel مطرح و دسته بندی گردید. یافته ها: نقدها از سه دیدگاه مطرح شد. حیطه درون دینی شامل روال معمول اهل بیت در بیماری و جایگاه اطبا، جایگاه عقل و تجربه در علوم اسلامی، تفاوت ها در مناطق جغرافیایی، عدم ذکر شرح حال کامل بیماران و بیماری های جدیدالحدوث مطرح شد. از دیدگاه پزشکی، نکاتی مانند فقدان روش تحقیق برای بررسی اثربخشی یک روایت طبی، فقدان جنبه های تشخیصی و رویکرد به غربالگری می باشد. از دیدگاه تبعات اعتقادی و اجتماعی، آسیب اعتقادی حاصل از عدم پاسخگویی به درمان منسوب به معصومین، رویکرد به سایر تظاهر تمدن غرب، مساله اخلاقی تولید، تجویز و فروش دارو توسط یک مجموعه و ضرر جانی و مالی ناشی از اتلاف وقت در موارد دارای درمان قطعی یا نسبی در سایر مکاتب طبی مطرح شد. نتیجه گیری: بر اساس نتایج این تحقیق، ورود این نظریه بدون بررسی های کافی در حوزه های علمیه و دانشگاه های علوم پزشکی کشور به سطح جامعه، می تواند موجب ایجاد آسیب های جسمی، روحی و اعتقادی در سطح فردی و اجتماعی شود.

کلیدواژه ها:

Islam ، Persian Medicine ، Complementary Medicine. ، اسلام ، طب سنتی ، طب اسلامی ، طب مکمل.