تبیین عوامل موثر بر شکل گیری امنیت سکونت در سکونتگاه های خودرو؛ مطالعه موردی: منطقه کلانشهری تهران

امنیت سکونت یکی از چالش­های اساسی در سکونتگاه­های خودرو است؛ بطوری که از دیدگاه سازمان اسکان بشر، ناامنی سکونت به عنوان چرخه فلاکت و شاخص محرومیت در این نواحی یاد می­شود. با توجه به جایگاه امنیت سکونت در ارتقای سکونتگاه­های خودرو، می­توان این پرسش را مطرح نمود که "چه معیارهایی بر شکل­گیری امنیت سکونت در سکونتگاه­های خودرو تاثیرگذار می­باشند؟". در راستای پاسخ به پرسش فوق، دیدگاهی دو سطحی از امنیت سکونت پیشنهاد شده که مطابق آن، ادراک امنیت سکونت به طور همزمان از طریق مولفه­های قانونی، عرفی و جمعی صورت می­گیرد. روش­شناسی پژوهش حاضر بر مبنای روش علی-تحلیلی بوده و از ابزارهای پیمایش و پرسشنامه، و تکنیک­های تحلیل عاملی و معادلات ساختاری به منظور سنجش کارایی الگوی پیشنهادی در سکونتگاه­های خودرو منطقه کلانشهری تهران استفاده شده است. نتایج تحقیق گویای آن است که الگوی تدوین شده دارای برازش قابل قبولی بوده و حدود ۹۰ درصد از واریانس امنیت سکونت در سطح اطمینان ۹۹.۹ درصد توسط مدل توضیح داده شده است. بررسی میزان تاثیرات مولفه­ها بر ادراک امنیت سکونت نشان می­دهد که معیارهای وجود شبکه­های حمایتی (با ضریب ۰.۹۴۷)، انسجام و همبستگی اجتماعی (با ضریب ۰.۷۵۳) و نوع تصرف و سند مالکیت (با ضریب ۰.۶۵۰) بیشترین تاثیر را بر امنیت سکونت داشته­اند.

کلیدواژه ها:

امنیت سکونت ، سکونتگاه های خودرو ، منطقه کلانشهری تهران ، تکنیک معادلات ساختاری