تاثیر مدیریت متوالی با شیوه های پناهی و تک گزینی بر خصوصیات کمی جنگل های سری موزیسای بخش هفت خال۲ نکا

ارزیابی روش های مدیریتی در جنگل برای تعیین شیوه مناسب مدیریت پایدار ضروری است. به همین دلیل برخی از پارامترهای کمی جنگلی که به صورت متوالی ابتدا به شیوه تدریجی پناهی و سپس تک گزینی بهره برداری شدند و پارسل شاهد مقایسه شد. برای این منظور پارسل شاهد و بخش هایی از پارسل های مجاور آن در راشستان های سری موزیسای جنگل های هفت خال نکا انتخاب شدند. نمونه برداری در شبکه ای به ابعاد ۱۵۰ در ۲۰۰ متر در قطعات ده آری صورت گرفت. قطر برابرسینه همه درختان قطورتر از ۵/۱۲ سانتی متر و ارتفاع ۸ درخت اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که از سال ۱۳۸۰ تا سال ۱۳۹۸ فراوانی راش در پارسل های بهره برداری شده از ۵۱/۸۱ درصد به ۲/۹۶ درصد افزایش و فراوانی ممرز از ۴۱/۱۴ درصد به ۹/۲ درصد کاهش یافت. فراوانی راش در پارسل شاهد از ۹/۸۹ درصد به ۷/۹۳ درصد رسید، ولی در فراوانی ممرز تغییری ایجاد نشد. متوسط تعداد در هکتار، در پارسل شاهد از ۵/۲۷۵ اصله به ۸۳/۲۴۵ اصله کاهش یافت، ولی در پارسل های بهره برداری شده از ۳۲/۲۵۹ اصله به ۸۱/۳۱۵ اصله افزایش یافت. حجم در هکتار در قطعات بهره برداری شده از ۴۷/۴۸۱ سیلو به ۳۱/۴۲۶ سیلو کاهش یافت، ولی در پارسل شاهد از ۴/۴۵۴ سیلو به ۲۷/۵۲۸ سیلو در هکتار افزایش یافت. هر دو عرصه تحت بررسی دارای ساختار ناهمسال تقریبا منظم بودند. ساختار حجمی در هر دو عرصه نزدیک به نرمال بوده است. در مجموع به جز قطر برابرسینه، تفاوت بین پارسل شاهد و توده های بهره برداری شده در دیگر پارامترهای تحت بررسی معنی دار نشد. در واقع بهره برداری از جنگل به شیوه تک گزینی در جنگل تحت بررسی سبب تخریب نشد.

کلیدواژه ها:

ارزیابی ، بهره برداری شده ، تحت مدیریت ، راش ، شاهد