تاثیر تمرینات ورزشی بر عملکردهای فیزیولوژیکی کشتی گیران در پسا کرونا

زمینه و هدف: فعالیت بدنی با کاهش عوامل خطرزا، نقش حفاظتی در برابر بیماریها ایفا میکند. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر دو نوع تمرین تناوبی شدید (HIIT) و هوازی تداومی بر عملکردهای ریوی و قلبی تنفسی کشتیگیران بهبود یافته از بیماری کرونا میباشد. روش: این پژوهش به روش نیمه تجربی و کارآزمایی بالینی به صورت پیش آزمون و پس آزمون انجام شد. بر این اساس با استفاده از جدول مورگان، ۴۵ نفر برای شرکت در جلسه توجیهی دعوت شدند و به طور تصادفی در سه گروه آزمایشی به صورت: گروه آزمایشی ۱ (تمرین هوازی تداومی ۱۵ نفر)، گروه آزمایشی ۲ (تمرین تناوبی با شدت بالا ۱۵ نفر) و گروه کنترل ۳ (بدون تمرین ۱۵ نفر) قرار گرفتند. یافته ها: پژوهش حاضر نشان داد که تفاوت معناداری در متغیرهای FVC، FEV۱، PIF، فشار خون سیستولیک، فشار خون دیاستولیک، ضربان قلب، زمان رسیدن خستگی، VO۲max و مقیاس درک فشار بین سه گروه وجود دارد؛ اما در متغیر VC تفاوتها بین سه گروه معنادار نبود. همچنین مشخص شد که بین میانگین متغیرهای مورد مطالعه در گروه ۱ و گروه ۲ پژوهش در پس آزمون نسبت به پیش آزمون تفاوت معناداری وجود دارد، که این امر در گروه تمرینات تناوبی شدید در مقایسه با تمرینات تداومی بیشتر است. نتیجهگیری: با توجه به اثرگذاری و بهبود در شاخصهای آمادگی جسمانی تمرینات تناوبی با شدت بالا در مقایسه بالا تمرینات تداومی، میتوان تمرینات تناوبی با شدت بالا را به عنوان یک گزینه مناسب برای بهبود آمادگی قلبی تنفسی و عملکرد ریوی به عنوان یک استراتژدی بهبود سلامتی به کار گرفت.

کلیدواژه ها:

Covid-۱۹ ، Continuous Training ، High-Intensity Interval Training ، Cardio-respiratory Function ، Respiratory Function Tests ، تمرین های تناوبی با شدت بالا ، تمرین تداومی ، تست های کار تنفس ، عملکرد قلبی تنفسی ، کووید-۱۹