نمادهای ساختمند و ارگانیک در شعر شفیعی کدکنی

اصطلاح نماد مفهوم بسیار وسیعی دارد آنچنان که میتوان از آن برای توصیف هر شیوه بیانی به صورت غیرمستقیم استفاده کرد.مثل خورشید که در ادبیات و فرهنگ ملتها نماد حیات است. نماد در قلمرو ادبیات و شعر از پیشین های طولانی برخوردار است.نماد عبارت است از هر علامت و نشانه و اشاره که بر معنی و مفهوم ورای آنچه ظاهر آن می نماید، دلالت کند. نمادگرائی فقطنشان دادن یک مفهوم بهجای مفهوم دیگر نیست، بلکه به کارگیری از تصاویر عینی و ملموس برای بیان افکار و ذهنیات انتزاعی نیزهست.کاربرد بخشی از نمادها در آثار شاعران و نویسندگان آگاهانه هست و برخی هم مبدع مفاهیم نمادین در آثار خود هستند و گاهینمادها حاصل عوالم روحی و تجربیات ذهنی خاصی است که برای شاعر یا نویسنده پیش می آید.دکتر محمدرضا شفیعی کدکنی نیز یکی از این شاعرانی است که با بهره گیری از استقلال اندیشه و کاربرد زبان و ترکیب زبانبافرهنگ غنی ایرانی و با آگاهی کامل از پیشینه تاریخی، سیاسی و اجتماعی کشورش ایران، توانسته در عرصه شعر معاصر ازنمادهای ادبی به نحو مطلوبی استفاده نماید و بیشتر در این زمینه به ابداع دست بزند.در این پژوهش پس از تشریح و تعریف نمادها با ذکر چند نماد ارگانیک، کلان و خرد از مجموعه های شعری دکتر شفیعی به ساخت و مفاهیم ادبی آنها پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

نماد ، شعر ، طبیعت ، شفیعی کدکنی.