احیای مقام طبیعت در سیستم شهری مدرن با نگرشی بر اندیشه های معماری سنتی

متاسفانه فضاهای سبزشهری بعنوان بخش بسیارکوچکی از طبیعتِ پیرامون انسان از جایگاه نازلی دربین فضاهای مصنوع بشری برخورداراند .آنچه مسلم است تحولاتی که دراثر انقلاب صنعتی و شکل گیری اندیشه های مدرن درجهان امروزی رخ داده مقام رفیع طبیعت را درون قفسی درمجموعه شهری مدرن محبوس نموده است که ازآن باعنوان پارک یا فضای سبزشهری یاد میشود. همچنین ارزشها و احترامی که انسان قدیم برآن قائل بود در اندیشه هایمدرن کاملا به مرز فراموشی سپرده شده و آنرا ابزاری برای افکار جاه طلبانه و خودخواهانه ماشینی خویش تبدیل نموده است.در اینجا هیچ جایگاهی نه برای انسان و نه برای طبیعت پیرامون وی وجود ندارد بلکه حرف اول را سیستممکانیکی شهری یا همان زندگی ماشینی میزند. در این مقاله جایگاه طبیعت در زندگی انسان قدیم ، با نگرشی کهانسان مدرن برآن دارد مطابقت داده میشود تا آسیبهای نگرش امروزی استخراج شود؛ پس از آسیب شناسی، معیارها و راهکارهایی درخصوص بازگرداندن مقام شاخص طبیعت به شبکه شهری پیشنهاد میشود تا با به کارگیری آنها انسان،طبیعت و معماری هرکدام در جایگاه حقیقی خود قرارگیرند. در نهایت شعار اصلی این مقاله در یک جمله خلاصه میشود: در گذشته انسان، طبیعت و معماری حاوی وحدت عمیق و رابطه متقابلی بودند اما امروز طبیعت ابزاری برایانسان و انسان در بردگی ماشین است با بازگشت دوباره طبیعت به محیط زیستی انسان جلوی این فاجعه عظیم گرفتهخواهدشد .

کلیدواژه ها:

باور کهن ، مقام طبیعت ، معماری ایرانی ، اندیشه های مدرن ، زندگی ماشینی