مقایسه اثربخشی مداخله فرزندپروری مبتنی بر ذهن آگاهی به مادران و مداخله شفقت به خود به دختران بر تاب آوری دختران نوجوان با تعارض والد- فرزندی در شیوع ویروس کرونا

هدف: مقایسه اثر­بخشی مداخله فرزندپروری مبتنی بر ذهن آگاهی به مادران و مداخله شفقت به خود به دختران بر تاب­ آوری دختران نوجوان با تعارض والد-فرزندی در شیوع ویروس­کرونا بود. روش­ پژوهش: نیمه آزمایشی، با طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه گواه و پیگیری بود. جامعه آماری را دختران نوجوان۱۴و ۱۵ سال که در سال تحصیلی ۱۴۰۰- ۱۳۹۹ در منطقه۱۴شهر تهران و در مدارس دولتی مشغول به تحصیل بودند و مادران آن ها تشکیل می دادند.۳۴ نفر از دانش­آموزان با تعارض والد- فرزند­­ با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروهمارده شدند. گروه آزمایش اول۱۰نفر ­از مادران دانش آموزان تحت مداخله فرزندپروری مبتنی بر ذهن آگاهی (بوگلز و رستیفو، ۲۰۱۴) و­گروه آزمایش دوم ۱۲نفر­از­ دانش ­آموزان تحت مداخله شفقت به خود (گیلبرت،۲۰۱۰)، قرار گرفتند و در گروه گواه ۱۲ نفر­از دانش ­آموزان هیچ مداخله دریافت نکردند. ابزار پژوهش مقیاس تاب­ آوری (کانر و دیویدسون، ۲۰۰۳) بود. یافته ­ها: نتایج حاصل از تحلیل واریانس آمیخته نشان داد که مداخله فرزند­پروری مبتنی بر ذهن­آگاهی به مادران و مداخله شفقت به خود به دختران نسبت به گروه گواه به طور معنی­ داری بر تاب­ آوری اثربخش بوده (۰۰۱/۰= P، ۶۳/۱۹ = F) و بین دو روش تفاوت معنا­داری در افزایش  تاب­ آوری مشاهده نشد و این تاثیر در طول زمان ثابت باقی­ مانده است (۰۰۱/۰p≤). نتیجه­ گیری: با توجه به­نتایج می توان از این آموزش­ها در محیط­ های مشاوره مدارس و خانواده به منظور افزایش تاب­ آوری و بهبود روابط نوجوانان دارای تعارض با والدین استفاده کرد

کلیدواژه ها:

تعارض والد-فرزندی ، تاب آوری ، شفقت به خود ، فرزندپروری مبتنی بر ذهن آگاهی ، شیوع ویرو س کرونا