اثربخشی زوج درمانی مبتنی بر طرحواره و اکت بر دلزدگی زناشویی و تنظیم هیجان در پرستاران دارای تعارضات زناشویی

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی مقایسه اثربخشی رویکرد زوج درمانی مبتنی بر طرحواره و اکت بر دلزدگی زناشویی، تنظیم هیجان در پرستاران دارای تعارضات زناشویی انجام شد. روش پژوهش: روش پژوهش حاضر، آزمایشی است. طرح پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون - پس آزمون و پیگیری یک ماهه با گروه گواه است. جامعه آماری شامل تمامی پرستاران مشغول به خدمت در بیمارستان دولتی امام سجاد شهرستان رامسر در سال ۱۳۹۹ بود. از این بین تعداد ۳۰ زوج (۹۰ نفر) به روش نمونه گیری غیرتصادفی در دسترس انتخاب و در گروه آزمایشی (زوج درمانی مبتنی بر طرحواره و اکت) و یک گروه گواه به صورت تصادفی ساده جایگزین شدند (۱۵ زوج در هر گروه). سپس ۱۰ جلسه ۹۰ دقیقه ای (هفته ای ۲ جلسه) زوج درمانی مبتنی بر طرحواره و اکت (لیو و مک کی، ۲۰۱۷) در گروه های آزمایشی انجام شد. داده ها با استفاده از پرسشنامه تعارضات زناشویی ثنایی و براتی (۱۳۷۹)، پرسشنامه های دلزدگی زناشویی پاینز (۱۹۹۶) و تنظیم هیجان گراس و جان (۲۰۰۳) جمع آوری شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS-۲۴ و از طریق آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر تحلیل شد. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که زوج درمانی مبتنی بر طرحواره و اکت بر دلزدگی زناشویی (۰۰۱/۰>P، ۵۳/۱۳=F) و تنظیم هیجان (۰۰۱/۰>P، ۸۶/۴۹=F) در پرستاران دارای تعارضات زناشویی اثربخش است. نتیجه گیری: باتوجه به اثربخشی زوج درمانی مبتنی بر طرحواره و اکت در پرستاران دارای تعارضات زناشویی، پیشنهاد می شود درمانگران از این رویکرد درمانی و آموزشی استفاده نمایند.

کلیدواژه ها:

طرحواره درمانی ، درمان پذیرش و تعهد ، دلزدگی زناشویی ، تنظیم هیجان