بررسی نظام حقوقی بین المللی و تعهد کشورها در خصوص کشاورزی پایدار وتعهدات حقوقی دولت ایران

دولت ها و سازمان های بین المللی را درجهت حفاظت و بهره برداری اصولی از منابع ژنتیکی گیاهی برای غذا و کشاورزی کهدرسی ویکمین کنفرانس سازمان کشاورزی و خوار و بار ملل متحد (FAO) در سال ۲۰۰۱ میلادی، معاهده بین المللی ذخایرژنتیکی گیاهی برای غذا و کشاورزی مورد تصمیم کشورها شرکت کننده در این کنفرانس بین المللی بوده است. و آنچه در اینمعاهده بین المللی مقرر گردید. ارائه روش های مناسب جهت کاهش آسیب کشورها و سازمان ها و اشخاص بر این منابع وبهره برداری مطلوب از آن بوده است. این معاهده نمایانگر تلاش و دغدغه های جامعه جهان در خصوص حفاظت، اکتشافات،جمع آوری، شناسایی، ارزیابی و ثبت منابع ژنتیکی گیاهی برای غذا و کشاورزی در نیل به اهداف اعلامیه رم در مورد امنیت -جهانی غذایی و برنامه اقدام اجلاس جهانی غذا و برای دستیابی به توسعه پایدار کشاورزی می باشد. بدون تردید این مسئله بهیک عرصه و عزم جامع بین المللی نیاز دارد. به عبارت دیگر گرچه حفاظت از منابع زنتیکی گیاهی وظیفه کشورها است. و بایداز سطوح ملی شروع شود ولی به هماهنگی های بین المللی و منطقه ای نیاز دارد. این مقاله ضمن اشاره به اهداف، اصول ومحور حمایت از منابع ژنتیکی گیاهی برای غذا و کشاورزی به بررسی تعهدات کشورها متعاهد و همچنین نظام چند جانبهدسترسی و تسهیم منافع و ارزیابی مطروحه در آن در پرتو تحولات نظام حقوقی بین المللی کشاورزی و محیط زیست توجهنموده است

کلیدواژه ها:

منابع ژنتیکی ، حقوق بین الملل کشاورزی ، امنیت غذایی ، حقوق مالکیت معنوی