بررسی تغییرات مکانی و زمانی پارامترهای لرزه خیزی در امتداد سامانه گسلی درونه

سامانه گسلی درونه با بیش از ۷۰۰ کیلومتر طول، پس از گسل اصلی زاگرس، به عنوان بزرگ ترین گسل ایران شناخته می شود. در این پژوهش، این سامانه گسلی به ۳ بخش اصلی تقسیم شده است زیرا سازوکار بخش های مختلف آن متفاوت است. بخش باختری دارای سازوکار امتدادلغز چپ بر با مولفه معکوس، بخش میانی امتدادلغز چپ بر و بخش خاوری با سازوکار معکوس گزارش شده است. در پژوهش حاضر، پارامترهای لرزه خیزی و تغییرات زمانی و مکانی آنها در امتداد این سامانه گسلی با استفاده از داده های لرزه ای جمع آوری شده از سال ۱۹۸۰ تا ۲۰۲۳ میلادی و بر اساس روش بیشینه تمایل مورد تجزیه و تحلیل قرار می­ گیرد. در این راستا تغییرات زمانی پارامتر b دو افت قابل توجه را نشان می دهد که نشانگر دو زلزله نسبتا قوی تربت حیدریه در سال ۲۰۱۰ و زلزله فریمان در سال ۲۰۱۷ می باشد. به رغم این که هنوز جامعه علمی قادر به پیش بینی دقیق زمین لرزه نشده است، اما با توجه به روش مورد مطالعه و با پایش وتحلیل مستمر پارامترهای مختلف زمین لرزه به ویژه پارامتر b، پیش یابی وقوع زمین لرزه های محتمل دور از انتظار نیست.

کلیدواژه ها:

گسل درونه ، پارامتر های لرزه خیزی ، توزیع مکانی ، توزیع زمانی ، لرزه خیزی ، زلزله