طبقه بندی کاربری اراضی و محاسبه تغییرات سال های ۱۳۷۹ تا ۱۴۰۱ (مطالعه موردی: شهرستان رامسر)

بررسی تغییرات کاربری اراضی به برنامه ریزان منطقه ای به منظور پیش بینی تغییرات آتی در منطقه و برنامه ریزی مطلوب کمک خواهد نمود. تغییرات کاربری اراضی در اثر تقابل جوامع انسانی و محیط زیست ایجاد می گردد. این تغییرات می تواند به نفع افزایش ساخت و سازها و تخریب منابع طبیعی باشد. سنجش از دور ابزاری است که می توان با بکارگیری آن طبقه بندی کاربری اراضی در یک منطقه را انجام داد و تغییرات کاربری اراضی را مورد بررسی قرار داد. در این پژوهش تصویر ماهواره ای لندست۵ با سنجندهTM برای سال ۱۳۷۹ و تصویر ماهواره ای لندست۸ با سنجندهOLI برای سال ۱۴۰۱ با قدرت تفکیک مکانی ۳۰ متر از سایت USGS تهیه گردید. این تصاویر، سطح۲ از مجموعه۲ بوده اند و تصحیح هندسی، تصحیح رادیومتریکی و اتمسفری شده اند. در نرم افزار ENVI ۵.۶، تصاویر ماهواره ای سال های ۱۳۷۹ و ۱۴۰۱ با استفاده از روش ماشین بردار پشتیبان طبقه بندی گردیدند، سپس نقشه های کاربری اراضی سال های ۱۳۷۹ و ۱۴۰۱ در نرم افزار Arc GIS ۱۰.۸ وارد گردیدند و مساحت هر کدام از پهنه های کاربری اراضی محاسبه شد و تغییرات کاربری اراضی طی این بازه زمانی مورد بررسی قرار گرفت. نتایج حاصل شده از طریق ماتریس خطا برای سال های ۱۳۷۹ و ۱۴۰۱ به ترتیب دارای دقت کلی ۹۶.۰۶% و ۹۵.۵۰% و ضریب کاپا برابر با ۹۵.۰۵% و ۹۴.۳۷% می باشد که در محدوده قابل قبول است. در این بازه زمانی تغییرات کاربری اراضی ساخته شده ۶۱.۱۴ درصد و اراضی کشاورزی و باغات ۱۴.۷۷ درصد رشد مثبت و تغییرات کاربری اراضی مرتعی ۲.۱۶ درصد، اراضی جنگلی ۷.۳۹ درصد و اراضی بایر ۶.۱۷ درصد رشد منفی داشته اند. بیشترین درصد تغییرات را اراضی ساخته شده داشته است که دلیل آن، تغییر اراضی کشاورزی و باغات به اراضی ساخته شده می باشد و از دلایل رشد منفی اراضی جنگلی و رشد مثبت اراضی کشاورزی و باغات نیز تغییر اراضی جنگلی به اراضی کشاورزی و باغات می باشد.

کلیدواژه ها:

تغییرات کاربری زمین ، روش ماشین بردار پشتیبان ، سنجش از دور ، طبقه بندی کاربری زمین