نگاهی عرفانی به دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

اوحدالدین کرمانی یکی از شاعران رباعی گوی ایرانی است که تعدادی از رباعیات او، در زمره زیباترین رباعیات فارسیجای دارد.دیدگاه اوحدالدین کرمانی در مساله عرفان این است که عالم جلوه گاه جمال حق است و در دایره وجود تنهاموجود حقیقی اوست و اوست که مرکز این دائره است و همه موجودات عالم سرگردان در دائره عشق معشوق ازلی اند.وی سرمایه عشق الهی را تنها حیرت و سرگردانی میداند که حاصل آن فنای از خود و فنای در حق است.اوحدالدینکرمانی در دیوان رباعیات با آوردن کلمات و اصطلاحات عرفانی،از قبیل: ارادت، اناالحق، حق،عشق و ... به طور گستردهای به بیان دیدگاه عرفانی خود پرداخته است.نتیجه گیری می شود که اشعار اوحدالدین کرمانی همچون آیین های استکه برخی از دقایق عرفانی در آن متجلی شده است.این مقاله به روش کتابخانه ای و فیش برداری از کتاب ها و به شیوهتحلیلی و توصیفی تهیه شده است.

کلیدواژه ها:

نگاه عرفانی ، اوحدالدین کرمانی ، دیوان رباعیات ، حق ، عشق