مرتبت و فرمندی زن در شاهنامه

شاهنامه تنها داستان رزم رستم و اسفندیار، سوک سیاوش و مرگ سهراب نیست. شاهنامه تنها یادآوری نبردهای خونین بینایران و توران و زندگی شاهان نیست، بلکه نامه ای است هرچند پرسوز و حزن انگیز، اما پرشور و دلپذیر از قصه زن، از پایگاهاجتماعی زن در جامعه ایرانی، و از دیدگاه فردوسی نسبت به نیمی از پیکر جامعه؛ و آنجا که در منظومه ای بزرگ و شاهکاریجهانی که به بسیاری از زبانهای زنده دنیا ترجمه شده است، سخن از زن است، نگرشی تازه را درهر زمان می طلبد. فردوسیآگاهانه و حکیمانه بر هویت اصیل فرهنگ ایرانی پارسا و دلاور ارج می نهد و زنانی را چه ایرانی و غیر ایرانی برتر از سایرین وشایسته تحسین می نمایاند که دوستدار فرهنگ ایرانی، پارسا و متدین و شجاع و مستقل در اندیشه و رفتار، وفادار به همسروفرزند، آگاه به مقام و منزلت خویش در جامعه هستند. زن در شاهنامه نسبت به فرهنگ زمان خود موقعیتی برتر دارد. از آنجاکه شاهنامه کتابی است با جلوه گاه پهلوانی و نام آوری مردان و هنرنمایی قهرمانان مرد در میدان های رزم با وجود این، موضوعزن شگفت انگیز، پیچیده و پرسش برانگیز است. زن محبوب در شاهنامه خردمند است و هوشیار، پارسا، مقاوم و صبور، سرشاراز احساس و عاطفه و آگاه به زیبایی و منزلت خویش که در این پژوهش به بررسی چند ویژگی بارز آن می پردازیم.

کلیدواژه ها:

زن ، درایت ، وفاداری ، شاهنامه