مقایسه راهبردهای حل مساله و بازداری هیجانی در افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی و افراد بهنجار

هدف از انجام پژوهش؛ مقایسه راهبردهای حل مساله و بازداری هیجانی در بیماران مبتلا به اختلال شخصیت مرزی و افراد عادی بود. پژوهش حاضر از نوع علی- مقایسه ای با جامعه آماری شامل کلیه بیماران مبتلا به اختلال شخصیت مرزی مراجعه کننده به بعضی از کلینیک های اعصاب و روان شهر اردبیل در سال ۱۳۹۸ بود که از بین آنها ۲۰ فرد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی، با ۲۰ فرد بهنجار از طریق روش نمونه گیری تصادفی و تکمیل پرسشنامه های شخصیت مرزی لیشرنینگ (۱۹۹۹)، مقیاس سبک های حل مساله ی کسیدی و لانگ((PSS، و پرسشنامه ابرازگری هیجانی کینگ و امونز (EEQ)، با آزمون تحلیل واریانس چندمتغییره (MANOVA) از طریق نرم افزار SPSS-۲۱ با یکدیگر مقایسه شدند. نتایج نشان داد که هر دو متغییر، در هر دو گروه تفاوت های معناداری وجود دارد (P<۰/۰۱) همچنین با بررسی میانگین ها می توان اظهار نمود که افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی در خرده مقیاس های درماندگی در حل مساله و سبک اجتناب از متغییر راهبردهای حل مساله و ابراز هیجان منفی از متغییر بازداری هیجانی نمرات بالاتری از افراد بهنجار کسب نمودند. یافته های حاصل از پژوهش حاضر می تواند مبتی بر ناتوانی افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی در بکارگیری استراتژی های کارآمد در حل مساله و وجود مشکلات عدیده در ابرازگری هیجان باشد.

کلیدواژه ها:

راهبردهای حل مساله ، بازداری هیجانی ، شخصیت مرزی.