اثر بخشی آموزش هوش هیجانی بر خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان

هوش هیجانی به توانایی شناسایی و تشخیص مفاهیم و معانی هیجانها روابط بین آنها استدلال کردن و حل مساله اشاره دارد. افراد باهوش هیجانی بالا در مواجهه با وقایع استرس آمیز از توان مقابله موثرتر برخوردارند، زیرا هیجانات خود را دقیق تر درک و ارزیابی میکنند؛ میدانند چه موقع و به چه نحوی احساساتشان را بروز دهند و میتوانند به طور موثری حالات خلقی خود را تنظیم نمایند و در مواقع تحصیل خودکارآمدی بیشتری دارند و در امر تحصیل موفق تر هستند. پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه آموزش هوش هیجانی بر خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان انجام گرفت. لذا از لحاظ هدف کاربردی و از لحاظ روش توصیفی از نوع همبستگی میباشد جامعه مورد مطالعه پژوهش را دانش آموزان شهر سنندج که در سال تحصیلی ۱۴۰۲ -۱۴۰۱- مشغول به تحصیل هستند تشکیل .داد ابزار گردآوری داده ها شامل پرسشنامه خودکارآمدی تحصیلی مورگان و جنکینز (MISES) (۱۹۹۹) بود که پایایی آن از طریق روش کودر ریچاردسون محاسبه شد ۰٫۷۴ بود و روایی آن از طریق نظرخواهی از معلمان مدرسه تایید شد. جهت تجزیه و تحلیل دادهها از آزمونهای آماری کولموگرف اسمیرونوف همبستگی ،پیرسون آزمون t همبسته استفاده گردید. نتایج نشان داد نمره میزان خودکارآمدی دانش آموزان در پیش آزمون ۲۷٫۲۰ بود که در پس آزمون به ۴۲٫۴۰ افزایش یافته است و این افزایش از نظر آماری نیز معنادار میباشد .(۰٫۰۰۵=P). در واقع بین دانش آموزانی که آموزش مهارت هوش هیجانی را یاد گرفته اند با دانش آموزانی که این مهارت را ندیده اند در میزان خودکارآمدی تفاوت معناداری وجود دارد.

کلیدواژه ها:

اثر بخشی ، آموزش ، هوش هیجانی ، خودکارآمدری تحصیلی دانش آموزان.